Kaybettim seni bu gece..

Kaybettim seni bu gece.. Farkındayım. Sıradanlıkların içinden kurtulmuştum oysa

seninle. Şimdi bakıyorum da sıradanlıklar esir almış bizi. Çarçabuk bitip

tükenen heyecanların içinde...

Zordur severken ayrılmak. Herhangi bir şeyden, yaşadığınız şehirden, oturduğumuz

evden, eşinizden, işinizden…

Bir ağaç düşünün; budadınız, suladınız, ilaçladınız; yaprak döküşünü, çiçek

açışını izlediniz. Sonra, o ağacın artık sizin olmadığını söyledi birileri.

İçiniz yanar. Kimselere emanet edemezsiniz. Çünkü, bu “sevgi”dir, “aşk”tır. Ağaç

siz, siz ağaç olmuşsunuzdur.

Ayrılık zordur. Artık size ihtiyaç duyulmayacak olması ise en ağırıdır. Bunu

sindirmek ise hiç kolay değildir. ”Aşkım, Bir tanem, Canım, Hayatım, Sevgilim”

her ne iseniz, artık değilsinizdir.

Dün yanı başınızdayken, bugün artık yoktur. Sizden kimsenin beklediği bir şey

kalmamıştır. Neyi ne kadar bildiğiniz, neler becerebildiğiniz kimsenin umurunda

değildir. Bu dünyada yalnız bedeniniz kalmıştır, ruhunuz ise kimselerin

bilmediği yerlerde…

Unutmak için akşamları erkenden yatarsınız. Yatakta uyumak için verdiğiniz savaş

onu unutmak için verdiğiniz savaşa yenik düşer. Unutamazsınız. Aklınızı yitirme

noktasına da gelseniz, unutamazsınız...

Derken eliniz telefona gider; isimler arasında dolaşırken tuşlarsınız

numaraları… İçinizde bir ses yankılanır; “Neye inanıyorsan öyle davran “…

Pehhhhhhhh…

Sonra anında wazgeçersiniz, paketteki son sigarayı da içip düşünürsünüz;

“Severken ayrılmak hakikaten ne kadar da zormuş”