hayattan ne öğrendim

Ağır bir ÖSS sorusu gibiydi Esquire dergisininki…

 

“Hayattan ne öğrendiniz?”

 

Verilen süre içinde aklıma gelenleri aşağıda yazdım.

 

Yanlışların doğruları götürmeyeceğini umuyorum:

 

 

 

* * *

 

 

 

Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım.

 

Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum.

 

Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi…

 

Ağladım.

 

 

 

* * *

 

 

 

Yaşamayı öğrendim.

 

Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Zamanı öğrendim.

 

Yarıştım onunla…

 

Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim…

 

 

 

* * *

 

 

 

İnsanı öğrendim.

 

Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu…

 

Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Sevmeyi öğrendim.

 

Sonra güvenmeyi…

 

Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

İnsan tenini öğrendim.

 

Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu…

 

Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Evreni öğrendim.

 

Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.

 

Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Ekmeği öğrendim.

 

Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini…

 

Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Okumayı öğrendim.

 

Kendime yazıyı öğrettim sonra…

 

Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana…

 

 

 

* * *

 

 

 

Gitmeyi öğrendim.

 

Sonra dayanamayıp dönmeyi…

 

Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi…

 

 

 

* * *

 

 

 

Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta…

 

Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.

 

Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine aydım.

 

 

 

* * *

 

 

 

Düşünmeyi öğrendim.

 

Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.

 

Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Namusun önemini öğrendim evde…

 

Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu; gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Gerçeği öğrendim bir gün…

 

Ve gerçeğin acı olduğunu…

 

Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim.

 

 

 

* * *

 

 

 

Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

 

 

Can Dündar