KİTLE

 

Sona ermişti savaş,

asker ölmüştü, bir adam geldi yanına,

"Seviyorum seni; ölme!" dedi.

Ama asker dirilmedi.

 

İki kişi geldi sonra, yalvardılar:

"Bırakma bizi! Yürekli ol! N'olur diril!"

Ama asker dirilmedi.

 

 

 

Yirmi kişi, yüz kişi, ben, beş yüz bin kişi,

bağırarak geldiler: "Bunca sevgimiz var ölüme karşı!"

Ama asker dirilmedi.

 

Milyonlar toplandı başına,

hep birden konuştular: "Gitme kardeş, gitme!"

Ama asker dirilmedi.

 

Sonra bütün insanları yeryüzünün

koştu yanına; kederle baktı onlara asker,

doğruldu ağır ağır,

kucakladı ilk adamı, yürüdü gitti...

KARA TAŞ AK TAŞ ÜSTÜNE

 

Paris'te öleceğim boşanan yağmurlarla,

anısını şimdiden yaşadığım bir günde.

Paris'te öleceğim - bu da koymuyor bana -

belki de bugün gibi, bir güz perşembesinde.

 

Bir perşembe olacak, çünkü bugün, perşembe,

yazarken bu dizeleri durmadan sızlıyor kolum,

ve hiçbir gün, geçtiğim yollarında yaşamın,

yalnızlığı içimde bugün gibi duymadım.

 

César Vallejo öldü, dayak yiye yiye herkesten,

oysa kimseyi de incitmemişti:

koca sopalarla vurdular,

 

kalın urganlarla dövdüler;

tanığı perşembeler, kollarında kemikler,

yalnızlık, yağmurlar, yollar....

 

 

 

 

 

kaynak:karakutu.com

İNSANI ÇOCUKLARA BÖLEN ÖFKE

 

İnsanı çocuklara bölen öfke,

çocuğu eşit kuşlara bölen,

kuşu, küçük yumurtalara;

yoksulun öfkesi

bir zeytin taşır iki üzüme karşı.

 

Ağacı yapraklara bölen öfke,

yaprağı, eşit olmayan tomurcuklara bölen,

tomurcuğu, görünmez gözeneklere;

yoksulun öfkesi

iki ırmak taşır bir çok denize karşı.

 

 

 

İyiyi kuşkulara bölen öfke,

kuşkuyu, benzer kavislere bölen,

kavisi, umulmayan mezarlara;

yoksulun öfkesi

bir çelik taşır iki hançere karşı.

 

Canı bedenlere bölen öfke,

bedeni, benzersiz organlara bölen,

organı, sekiz düşünceye;

yoksulun öfkesi

bir yanardağ ateşi taşır iki kratere karşı.