GERÇEKLER VE DOGMALAR

Düşünen insanların dogmaları dile getirmesi birilerini incitebilir. Peki, kimler incinir bu aydınlık sözlerden? Kimlerin çıkarına dokunur bu sözler.

Bir çocuk doğduğunda ona olmayan, kanıtlanmayan olaylar anlatılır. Çocuk bu olayları, dogmaları gerçekten varmış gibi algılayıp hayatını bu yönde sürdürür.

Kimler, bu olmayan, kanıtlanmayan, deneye tabi tutulmayan dogmalara inanır? Dogmalardan çıkar bekleyen herkes. Çıkarcılar neden dogmalara yönelir?

İnsanoğlu evreni veya doğayı kavrayabilecek düşünce yapısını, evrimsel süreç içerisinde doruğa ulaştırabilmiş değildir. Bilim insanları beynin on bin yılda bir mikron değiştiğini söylemektedir. Bu süre, daha birkaç bin yıl önce mağaradan çıkmış insanoğlunun evrimsel değişiminin ne denli uzun yıllar alabileceğini bize göstermektedir. Buna ek olarak insanoğlunun evreni veya doğayı algılamasının, uzun yıllar alabileceğini düşünmek yerinde olur sanırım.

Evreni veya doğayı algılayamamanın sonucu olarak insanoğlu, kendini yalnız ve çaresiz hissedebilmektedir. Sezgileşme (empati) yeteneği gelişmemiş olanlar, karşısındaki nesneleri kendine yabancılaştırır. Örneğin güneşi algılayamayanlar veya sezmeyenler onu tanrılaştırmak koşuluyla kendine yabancılaştırır. Aynı olay iki insan arasında da olabilir. Birbirini tanımayan iki insan karşısındakini kendine yağı (düşman) görebilir. Sezgileşme yeteneği olanlar evreni kavramaya çalışırken, bu yetenekten yoksun olanlar evrene yabancılaşmakla birlikte kendine de yabancılaşmış olur.

Kendine yabancılaşanlar beniçinci (benmerkezci) bir yaşam sürerler. Bu yaşam kişiyi gerçeklerden soyutlar ve çıkara yöneltir. Çıkarlar hem evreni kavrayamamanın sonucu oluşan yalnızlığı unutturur, hem de kişinin düşünme eyleminin önüne geçer. Kısaca şöyle diyebiliriz: Kişi düşünmemek için her türlü çıkara başvurmaktadır. Düşünme eylemine geçmemek ya da yalnızlığa düşmemek için kişi kendine çıkar alanları oluşturmaya başlar. Çıkar alanı düşünemeyenler için bir haz kaynağıdır.

Bu yaşam alanını kaybetmemek için, çıkar alanına sıkı sıkıya sarılırlar. Daha çok dogmalara inanır, daha çok kendi kendilerini kandırırlar. Yalanları haykıranları da ya yok ederler ya da gözdağıyla sindirirler.

Sonra birileri çıkıp şöyle der; “İnananların duygularını incitiyorsunuz.”

İnananlar gerçekten inciniyor mu? İncinen gerçekten duyguları mı, yoksa çıkarları mı? Düşünemeyenin duygusu olur mu? Duygu ne demektir? Dogmalara inananların, bireyci çıkarları savunanların duyguları gerçekten var mı?

Bu sorular yanıt bekliyor?

Dünyada milyonlarca aç insan yaşama savaşı veriyor. Bir yandan zenginler kasalarını doldururken, bir yandan yoksul çocukların derileri kemikleşiyor, kalbi küçülüyor. Savaşlar çıkıyor, insanlar ölüyor. Eksik beslenme, sağlık sorunları, eğitimsizlik dünyanın her yerini sarmış durumda. Oysa bunlardan dolayı kimsenin duygusu incinmiyor.

İnandıkları dogmalar söz konusu olduğunda nedense duygular inciniveriyor.

Düşünemeyenin duygusu olabilir mi? Düşünemeyenler, sezgileşemeyenler başkasının acısını duyabilir mi? Bence hayır; duydukları tek şey kendi yarar ve çıkarlarıdır.

Düşünemeyenlerin hiçbir isteği yoktur. Düşünmemek için her türlü oyalanmada bulunurlar. Dogmaların kökeni düşünememektir; üretememektir, paylaşamamaktır, sevememektir.

Çıkarcılar gerçeklerden korkarlar. Gerçekler onları incitir. Neden mi? Çıkar alanları, kargaşa alanları yok olduğu için; cennetleri elden gideceği, düşünüp acı çekecekleri için…

Gerçeklerden, doğrulardan incinenler düşünmek, üretmek, paylaşmak, sevmek istemeyenlerdir. Düşünebilen insan gerçeklere ulaşmak için çabalar ve hiçbir zaman gerçeklerden incinmez.

Düşünebilen insan okuyup bilgilenir ve var olan olumsuzlukları yok etmek için çalışır. Toplumun mutlu olması için elinden geleni yapar. Oysa düşünmeyenler/çıkarcılar asla düşünen insanları kabul etmezler. Düşünemeyenler kendileri dışında herkesin acı çekmesini isterler. Bu acı onların yaşam kaynağıdır.

Birey toplum için vardır. Kendi çıkarını toplumun çıkarından üstün görenler her zaman gerçeklerden incineceklerdir: ta ki toplum oluşana dek.

06 Kasım 2007 Salı

Tansel Semir