Bavulları hep toplu durmalı insanın...

 

Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği hesaplanmalı...

 

Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vaz­geçmeli...

 

İhanetlere, terkedilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı

olmalı...

 

Yalnızlığa alışmalı...

 

* * *

 

Çünkü "omuz omuza" günlerin vakti geçti. Dayanışma... günümüz

borsasının değer kaybeden hisse senet­lerinden biri artık...

 

Bireyin keşif çağı, geride kı­rık dökük yalnızlıklar bıraktı.

 

Terörün bile bireyselleştiği çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma

zamanı değil; zaman, tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme

zamanıdır.

 

* * *

 

İşte o yüzden alışmalı yalnız­lığa...

 

Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı göze almalı insan...

Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı... Hüzünlü bir

şarkıyla paylaşı­lan gecelerde başım dayayacak bir omuz arama

huylarından vazgeçmeli... Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe

alışmalı...

 

Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür

duvarlarına...

 

"Yalnızlık paylaşılmaz/ Paylaşmılsa yalnızlık olmaz" dizeleriyle

başlamalı güne...

 

Telesekretere "şu anda size cevap verebilecek kim­se yok" denmeli,

"... belki de hiçbir zaman olmaya­

cak..."

 

Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı...

 

* * *

 

Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.

 

Haklılığın onuru yaşatır insanı... Susmanın utancı öldürür.

 

O yüzden en sessiz gecelerde ''doğruydu, yaptım"la teselli bulmalı

insan...

 

Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce

ağlaşmaya alışmalı... Kendiyle he­saplaşmaya çalışmalı...

 

Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüşmeye, kendiyle hüzünlenip,

kendiyle keyiflenmeye hazır ol­malı...

 

Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış

kadar gözüpek olabilmeli...

 

Sessizliği, sese dönüştürebilmeli...

 

* * *

 

Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan...

 

Yollarla barışmalı...

 

Yalnızlığa alışmalı...

 

"Can Dündar"

 

En büyük korkum sevdiklerimsiz kalmak,buna ne kadar alışılabilir kii...ama alışmak gerekli galiba içten içe

ben yalnızlığa,otogarlarda yalnız otobus beklemeye çokddan alıştım güzelyazım gurbanım

ben yalnızlığa,otogarlarda yalnız otobus beklemeye çokddan alıştım güzelyazım gurbanım

canımın içi tabi buda bir yalnızlık ama düşünsene otobüsle gideceğin yerde senin yolunu gözleyenlerin olmadığını,hastalandığında nasılsın diyenin olmadığını,bayramlarda elini öpeceğin ailenin,ağlarken sana sarılacak bir sevdiğinin olmadığını düşün...