DTP GEMİSİ BATACAK MI?

DTP GEMİSİ BATACAK MI?

22 Temmuz 2007 tarihli genel seçimin sonuçları çok çeşitli yönlerden yorumlanmaktadır. Yorumcuların buluştukları ortak payda, Kürt kökenli vatandaşların, etnik ayrımcılığa ve teröre prim vermedikleridir.

Seçimlerin en önemli sonuçlarından biri ise, hiç kuşkusuz DTP adına seçimlere katılan ve parlamentoya giren 22 milletvekilidir. Sandıktan çıkan mesaj, başta PKK olmak üzere, bağımsız adaylarla Meclis’e giren DTP tarafından çok iyi okunmalıdır.

Yeni süreçte 1991’deki hatalarını yapmayacaklarını ima ve ifade eden DTP’lilerin, bu söylemlerine ne kadar sadık kalacakları önümüzdeki günlerde ortaya çıkacaktır. Zira 1991 trajedisinin başkahramanı Leyla Zana, evine ve kendisine daha fazla zaman ayıracağını söylemesine karşın, büyük bir aşkla yeni süreci baltalamak için ardı ardına talihsiz açıklamalar yapmaktan kendini alamamıştır.

Açıklamalarından tatilini fazla bulup evinde sıkıldığı anlaşılan Zana’nın en tahrik edici ifadelerle siyaset sahnesine dönüş yapmış olması, ancak kendisini unutulma korkusunun sarmış olmasına bağlanabilir. Nitekim, yeni bir manifestoyla, siyaset sahnesinde yol alacağını ifade eden DTP sakinlerinin gemisine açık bir bombardımanda bulunmaktan da kaçınmamıştır. Bu ve benzeri saldırıların gelecek günlerde artacağı çok açıktır. Hatta DTP’liler yeni terör şantajları ve saldırılar karşısında siyaset gemilerini nasıl kurtaracaklarının provasını şimdiden yapsalar, gelecek muhtemel saldırılar karşısında hazırlıksız yakalanmamış olacaklardır.

DTP’liler kendi siyasi geleceklerine sivil ve kansız çözüm üretme iradelerine yöneltilen saldırıların önemli bir kısmının kendi içlerindeki provokatörlerden geleceğini de fark etmek zorundadırlar. Onları siyasette mahkum edecek gelişmeler diğer partilerden değil, tam tersine, terör örgütünden ve aşırılıklara müptela, mantıkla değil duygularıyla hareket eden kızgın provokatörlerden gelecektir.

DTP’liler en çok PKK ve bu örgütün gerçekleştirdiği terörün tırmanması ve tanımlanması hususunda güçlük çekmektedirler. PKK, bir hata sonucu değil, bilerek ve isteyerek, bilinçli bir stratejik tercihin sonucu olarak on binlerce sivil ve masum Kürt ve Türk’ü öldürmek suretiyle ayakta kalmaya çalışarak, kan, silah, bomba, mayın ve cesetler üzerinden şantaj yaparak varlığını sürdürdüğü için bir terör örgütüdür. Bu noktada lafı eğip bükmeye çalışmak tutarlı bir yan taşımamakla beraber, hakkında asıl mücadele verilmesi gereken sorunlara da eğilmeye ket vuracaktır.

Bu açıdan bakıldığında DTP’liler, kendilerini terörün gölgesinden uzaklaştırdıkları ölçüde ve bir elde siyaset diğer yanda şiddet ikileminden kurtuldukları ölçütte çözümün bir parçası olacaklardır.

DTP’liler marjinal bir şiddet grubunun değil, Türkiye’nin partisi olduklarına önce kendileri inandıklarında toplum tarafından kabul göreceklerdir.

DTP’liler onlara oy veren ve ümit bağlayanların içerisinden çıkacak gerilim ateşini söndürdükleri ve oylarını aldıkları insanların duyguları üzerinde sörf yapmadıkları ölçütte çözüm için önemli bir misyon yüklenebileceklerdir.

DTP’liler toplumun duygusal olabileceğini ve hatta öfkelere kapılacağını hesap edip onların duygusal tepki beklentilerine karşı rasyonel akıl ürünü siyaset üretebildikleri takdirde, Türkiye’de aydınların desteğini arkalarında görebileceklerdir.

DTP’lilerin ağzından alınacak ve halkı tahrik edecek cümlelerin ne kadar büyük sorunlara yol açtığını 1991 deneyiminde gördüklerini ve bu idrakle TBMM’nde olacaklarını anladıkları ölçütte çözümün aktörlerinden biri olabileceklerdir.

DTP’liler yakından takip edileceklerdir. Üzerlerinde çok büyük bir sorumluluk vardır. Bu sorumluluğu basit popüler söylemlere kurban etmedikleri oranda, başta Kürtler olmak üzere Türkiye’de yaşayan sağduyu sahibi vatandaşların desteğini alabileceklerdir.

“İlk görüşteki izleniminizin ikinci bir prova şansı yoktur” diyen ünlü İngiliz atasözü bu konuda da geçerlidir. 1991 süreci gerçektir, yaşanmıştır, son derece kötü harcanarak kaçırılmış bir şans, hatta şansın, fırsatın trajediye dönüşü olmuştur. 2007 süreci tamamen yeni bir algılayışın ve siyaset yapma anlayışının ortaya çıkışıdır. DTP’liler durumu böyle algıladıkları ve yorumladıkları ölçüde çözümün bir parçası olacaklardır.

Silahların gölgesi, terörün arka bahçesi, 1991 sürecinin tekrarı halinde ağır bir fatura ortaya çıkacak ve bu faturayı herkesten çok DTP ödeyecektir. Çünkü bu toprakların insanı kavgadan, bir elde zeytin, diğer elde silah dolaşarak laf cambazlığı yapanlardan, gerilim stratejisinden ve en çok da PKK’nın siyaset alanını ve dilini bombaya hapsetmesinden bıkmıştır. Onun içindir ki, DTP, Ahmet Türk’ün ifadesiyle, büyük bir sürprizle karşılaşmıştır. Şiddetin yükünü omuzlamaya çalışacak bir DTP, bu yükün altında ezileceğini ve yok olacağını bilmek zorundadır.

Leyla Zana’nın seçim meydanlarında, DTP’nin yeni bir başlangıç yapmasını engelleyecek beyanlarda bulunmuş olması, bundan sonraki süreçlerde bu ve benzeri torpillerin DTP gemisine doğru yol alacağının en açık göstergesidir.

DTP’li siyasetçilerin önünde iki seçenek var: Ya daha merkeze çekilerek Kürt sorununu öncelikli mesele olarak gören bir Türkiye partisi olacaklar ya da sahneye başka yeni aktörlerin girmesini izlemek zorunda kalacaklar.

Bakalım, DTP’liler gemilerini, siyasetin sahnesine mi taşıyacaklar, yoksa George Santayana’nın “Geçmişi hatırlamayanlar, onu tekrar etmeye mahkum edilmişlerdir” sözünü doğrularcasına, paramiliter PKK terörünün esaretine ve şantajına teslim edip batmasına mı yol açacaklar?

Nail Amudi

Nail Amudi