batuhan_mert

hayat, beni neden yoruyosun

düşünceleriniz için teşekkür ederim, farklı bakış açıları kendimi anlamama yardımcı oluyor. ben konuşmamızda pişman mısın diye sormuştum. hayır demişti, yaşadığım hiç bir şeyden pişman değilim demişti. peki dedim bende. ne diyeyim. pişmanım dese çok daha kolay olurdu, onu farkettim aslında. çünkü meseleyi bu kadar içinden çıkılmaz yapan bir şekilsel durum, fiziksel bir durum diil. anlayışta, hayat görüşünde, düşünce mekanızmasında kaosumu yaratan unsurlar. kimseyi eleştirmemek lazım, herkes kendi doğrusunu, bildiğini yaşar. doğrularımıza ters düşen şeyleri yapmaz mıyız, hata yapmaz mıyız. tabiki yapıyoruz. ama ardından pişmanlıklar gelir. eğer hata yaptığımızı düşünmüyorsak pişmanda olmayız. konu hoşgörü olunca, bende kendimi hoşgörülü tanımlayabilirim sanırım. türbanlısı da, ateistide, türk'ü veya kürd'ü, eğitimli yada eğitimsiz... herşeyi her türlü kategorize edebiliriz, ama ortak tek paydamız insan olmamız. ve insan hata yapar, önemli olan hatanın ardında yatan düşüncedir. ben böyle düşünüyorum. ben kız arkadasıma şu durumu, düşüncelerimi olabildiğince samimi bir şekilde ifade etmeye çalışıcam. ve biticek sanırım herşey. ayrılsamda ayrılmasamda zarar görüyorum, işin tuhaf tarafı bi insanın en az zararlı kararı vermeye çalışması. anladım ki çözüm yok çünkü. kabullenmekte bir yara, vazgeçmekte bir yara. benim aklıma takılan bir şey var, lütfen kimse üstüne alınmasın, dediğim gibi kimsenin kimseyi yargılama hakkı olmamalı, sadece fikir tartışması yapabiliriz. hemen hemen her genç kız gelinlik mağazalarının vitrinlerine gözlerinde ışıltı ile bakar, çok özeldir gelinlik, mümkün olan en güzel gelinliği giymek ister, çünkü o gün bir bayanın en özel günlerinden biridir, hatta en özelidir. hayal ettiği kadar kusursuz ve eşsiz olmasını ister gelinliğinin. gelinliğin özel olduğunu hemen hemen hepimiz biliyoruz da, neden beyaz oldugunu kaçımız biliyoruz, buna göre yaşıyoruz, anlıyoruz. gelinlik neden beyaz?

saolasın busercan arkadasım, iyi niyetine, içinin güzelliğine... bilmiyorum senin için ne demeliyim, hakkında hayırlısı olsun.. belkide hayatımda yağıtığım en iyi şeylerden birisidir buraya içimi dökmek, kendimi daha iyi hissediyorum çünkü. sıkıntıları bi şekilde dile getirmediğimizde çok aciz oluyoruz. bir gün buraya içimi dökeceğim aklımdan geçmezdi. çıkış yolu bulamasamda daha iyiyim onu biliyorum. kendimi sorguluyorum bi kaç gündür, ben hatamı yaptım bunca yılldır, boşamı savaştım kendimle ve herşeyle. cevaplarım an be an değişiyor. bir boşver diyorum seviyorum ben diyorum, onsuz olmaz diyorum... olmuyor.. an oluyor, kabullenemez oluyorum, nice kötü düşünceler geçiyor aklımdan. gelemiyorum kendime.. uyku bile haram oluyor. birisi dese ki sen yanlıssın, çünkü dese... yanlış düşünüyosun dese.. inandırsa beni, sanki dünyayı bağışlamış olacak bana. birisi dese ki sen doğrusun, şaşma bildiğinden, elini öpücem. benim bittiğim andır şu an. ne dördünce dereceden integrallar, ne -40 derece soğuklar.. ne beş parasız geçen günler. hiç bir şey bu kadar çaresiz bırakmadı beni ömrü hayatımda. ben mi çok büyütoyorum diyede soruyorum kendime, yine cevapsızım oysa. aksine ben hiç ama hiç duygusal olmayan, hayatı tii ye alan birisi olarak bilinirim. şarkılar bu kadar etkileyici, bu kadar dramatik miydi, onu bile şimdi farkediyorum. nefes alamıyorum diyorum ya, abartmıyorum. ne zormuş aşık olmak, kabullenemek.. vede vazgememek.. bu mu adaletin ey dünya? isyan etmek istiyorum, ona bile mecalim kalmıyor. yada boşverin, ben saçmalıyorum mütamadiyen

teşekkür ederim, sanırım haklısınız. bende kendime biraz zaman tanımaya karar verdim. bu psikolojiden çıkamamış isem hayatım boyunca mutsuz olucam ve mutsuz edicem. soğuk davranıyorum elimde olmadan, aklımdan bir saniye cıkmayan diyaloglar var. napıcam, nolucak bilemiyorum. her haliyle bir bataktayım. pufffffffffff.

nefes alamıyorum bugun hayatımdaki en zor günlerden birisi yaşadım, yaşıyorum. isyan etmek ve çaresizlikler içinde gelip gidiyorum. bugun güneş doğduğundan beri içimde bir sızı var, nefes almakta bile zorlanıyorum. ellerim titriyor. buraya neden yazıyorum, acıkcası onudaçok iyi bilmiyorum. konusmak isteyipte konusabileceğim birisi olmadığından sanırım. dürüst ve net konusmaya çalışıcam. ben 6-7 sene önce bir kıza aşık oldum, sırılsıklam aşık oldum. bazı nedenlerden dolayı bir ilişkimiz olmadı, sonra koptuk. ben bu süre boyunca onu hiç ama hiç unutmadım. yokluğunda bile onu sevdim sonra birgün bir tesadüf bizi bi araya getirdi. 3 aylık bir ilişkinin içindeyiz. fiziksel olarak eli yüzü düzgün olan birisi, sosyo-ekonomik olarak türkiye ortalamasının üstünde bi yaşamı olan, büyük bir firmada iyi bir görevi olan 26 yaşında mühendisim. bir çok defalar fırsatım olmasına rağmen ben onun dışındaki bi insanı yıllarca hayatımda düşünemedim. aklımın erdiği ilk çocukluk zamanlarından beri bir insanın evleneceği insana ait olmasını ve kendisini korumasını düşündüm, savundum, gönülden inandım. önce kendime saygı duymaktan geçtiğini düşündüm bunun, sonra kim oldugunu bile bilmediğim evlenileğim kadına olan saygımdan. 26 yaşındayım ve bakirim. normalde sosyal bir insanımdır ama bugun tüm gün ağzımdan 3-5 cümle ancak çıkmıstır. o yuzden lafı fazlada uzatmak istemiyorum. dün kız arkadasımın, yıllardır yanıp tutuştuğum, uykusuz geceler geçirdiğim insanın bakire olmadığını öğrendim. nefesim kesildi, içim cız etti... duygularımı tarif etmekten bile acizim. aklıma geldikçe çıldırıyorum, duvarları yumrukluyorum. kabullenemiyorum... kabullenemiyorum ve vazgeçemiyorum. gel gitlerde boğuluyorum ve bir yumruk daha atıyorum duvara. bir insanın bir insanı sevmemesi gerektiği kadar seviyorum onu ama yinede .... bunları neden yazıyorum onu bile bilmiyorum, bana yardım et diyebileceğim birini bulamıyorum yanımda, ne kadar yalnız ve çaresiz oldugumu farkediyorum. çıkamıyorum bu durumdan, nefesim kesiliyor, kalbim sızlıyor. bir sigara daha yakıyorum ***** dünyaya