turkishrobinson

Evet bir daha hiç dönmek istemeyeceğim adadan yıllar önce kurtuldum. Beni kurtaracak gemiyi beklemekle çok iyi etmişim galiba,kurtuldum. Gemi beni adadan kurtardı. Ya da ben gemiyi kurtardım rotasızlıktan. Robinson'un yıllarca kendisini kurtaracak gemiyi bekledikten sonra, o adanın kendisini nasıl benimsediğini, birbirlerini bırakamayacaklarını anladığı anı anımsadım. Öyle ki; yıllarca beklediği gemi gelmişti, bütün hayalleri bunun üzerineydi ama aslında hayatını anlamlandıran şeyin bu bekleyiş,bu mücadele olduğunu adadan ayrıldığında anlamıştı. Adaya diktiği her direk ayakta kalışının resmiydi. Gemi onu aldığında arkasına baktı, sahile diktiği bayrağı ufukta gittikçe küçülürken,üşüdüğünü hissetti. Çünkü onu hayatta tutan ateşi giderek sönmekteydi. Öyle ya, mücadeleydi hayatın anlamı. Yıllarca böyle olmuştu,artık herşey çok kolaydı,herşeye sahip olabilirdi,yalnızlığı dışında! Çünkü yalnızlık geceleri adasından onu çağırıyordu. Gürültülü kalabalıkta donuk bakışlı insanlar mı,yoksa adasındaki keçiler,köpekler ve dalga sesleri mi onu yaLnız hissettiriyordu? Yıllarca yalnızlıktan yakındıktan sonra mı anlaşılıyor yalnızlığın anlamı? Yoksa yalnızlık kaybolduğunda haketmediği bir anlam mı yükleriz ona?

Ne siyah var hayatta,ne de beyaz.Kimi zaman beyaz siyahtan daha siyah,sana en yakın aslında yıldızdan da uzak.Baksan ne çare,gördüğünü sanırsın,gördüğünü de anladığını. Oysa anladığım tek şey varsa şu hayatta, bugüne kadar hep yanlış anladığımdır.Düştüğün kuyuda acıların kadar güçlü,gözyaşların kadar yalnızsın. Yok sana bir ip uzatacak,ipi yaratacak sensin,ipin sonunun olmadığını bilmesi gereken de... Tırmanmak önemli olan,ağlamadan tırmanmak. Ne aşağı bakmak,ne aynaya...Çünkü diğer insanların kalpleridir asıl aynalar, ve senin cici görüntün sevginden karşılık beklediğin ana kadardır.Ve şans çizgin...Senin kendin için mi yoksa başkaları için mi yaşayan bir insan olacağına karar verilen anda çizildi.

Bu gece adadan ayrıldıktan sonra ilk defa yazıyorum . Birkaç yıl önce düştüğüm,içinde en büyük acılarımı yaşadığım,en güzel yllarımı harcadığım,tek başıma bırakılmama rağmen özgürlüğümü yaşayamadığım adaya veda ettim.Artık başka bir hayat,başka insanlar...Yavaş yavaş da alışıyorum galiba.Tabiiki en zoru,kaybettiğim yılların,yeni hayatıma ayak uydurmama engel olması.Ama zaman karşısında her olgu çaresiz,acılar da kayboluyor,duygular da değişiyor.Peki değişimi kabullenebiliyor muyuz,onun yarattığı korku,güvensizlik ve kaybolmuşluk duygusunu yenebilir miyiz?Bu sorularıma yanıt bulduğumda daha mutlu olacağıma eminim. Bir insanı çok sevmek,ona herşeyin olarak bağlanmak,hayatı iki kişilik yaşamak,hep filmlerde olduğu gibi güzel midir?Peki yıllardır defalarca söylediği,senden ayrılamayacağını anlatan sözlerin unutulduğu bir anda,artık seninle birlikte olmak istemediğini söylediğinde hissettiklerin?.. Ardından başka birini tercih ettiğinde,yaşadığın yıkım,başka birine tercih edilmenin yarattığı yetersizlik duygusuyla,kendini çok sevmenin yarattığı güven duygusunun çatışması...Uyuyamamak,uyuduğunda uyanmak istememek...Hala sevdiğin insanın başka biriyle o anda neler yaptığını düşünerek geçen dakikalar...En sonunda dünyanın adaletsizliğine saydırdığın küfürler...İşte benim adamdaki tutsaklığım da böyle geçti.Kendi gemimi kendim yaptım ve kurtuldum.Bundan sonraki gemiyi,belki beni alıp başka bir adaya,yeni bir tutsaklığa götürecek gemiyi merak etmiyor değilim,ama gözlerim hiç de uzaktan geçen bir gemi aramıyor,çünkü hayat böyle de çok güzelturkishrobinson