meral.

Din, bunalmış mahlukun iç çekişi, merhametsiz bir dünyanın ruhu ve aynı zamanda akılsız bir çağın aklıdır. Din halkın afyonudur....karl MARX sevgili Gelincik..sana katılıyorum..insanlar mücadele etmek, hayatın gerçekliğine ve sertliğine karşın amaçları uğruna yaşamak ve sonuçta " iyi veya kötü, doğru veya yanlış..bu benim hayatım ve benim sorumluluğumdur" demek yerine işin kolayına gitmeyi tercih ederler..bir konuda mücadele etmekten yoruldukları zaman veya birşeyler ters gittiğinde," ne yapalım ,böyle olması gerekiyormuş" demek işin kolay yolu..bir şeylerin sorumluluğunu bir başkasına veya ilahi güçlere yüklemek insanı rahatlatan ve uyuşturan bir yol.. Bugün "ben dindarım" diyen kaç insan gerçekten din hakkında bilgi sahibi? kaç insan kendilerine öğretilenler dışında din konusunda bir araştırmaya giriyor? çoğunluğun bu bile işine gelmeyecektir çünkü kafalarını bulandıracak ve rahatlarını kaçıracaktır..Din, başlangıç için bir yoldur belki...ama bir insan araştırarak, sorgulayarak ve kendi sorumluluğunda yaşayarak kendi yolunu bulmalıdır..bütün bunlardan sonra gittiği yolun sonuçlarına katlanmalı ve yaşadığı hayatın, yaptıklarının arkasında durmalıdır.. Bu benim düşüncemdir ve herkesin fikrine de saygım var.. sevgiler..

Nietzsche, gerçekten çok farklı...öyle ki, onu ya çok seversiniz ya da nefret edersiniz...söylemleri ve üslubu oldukça kesin ve sert...ben nietzsche'nin önce "Böyle buyurdu zerdüşt" kitabını okudum..Daha sonra ise İrwin yalom'un "Nietzsche ağladığında" kitabını...ve bu kitabı okuduktan sonra "Böyle buyurdu Zerdüşt" kitabını tekrar okumaya başladım..Zira kitap her ne kadar bir roman olsa da gerçeğe oldukça yakın biçimde yazılmış olmasından dolayı Nietzsche hakkında fikir sahibi olmak adına oldukça önemli bir kitap... Nietsche' nin "umut" kavramı hakkında şöyle bir sözü vardır : "kötülüklerin en kötüsüdür umut, çünkü insanın çektiği eziyeti uzatır." Bu söz O'nun "insanca, pek insanca" kitabında geçer... Oysa Böyle buyurdu Zerdüşt kitabında da şöyle bir sözü vardır: " Sevgim ve umudum hakkı için yalvarırım sana; içindeki kahramandan yüz çevirme! En yüksek umudunu kutsal tut!" Ve aynı kitabın bir başka yerinde şöyle der: Siz bir tanrı yaratabilir misiniz? Öyleyse bana hiçbir tanrının sözünü etmeyin! Oysa üstinsanı pek güzel yaratabilirsiniz. ...bu umut olmadan hayata nasıl katlanırdınız, ey gören kişiler... Bu sözlerden çıkan sonuca göre Nietzsche "umut" kavramını ikiye ayırmıştır.. Umut, sürü insanı için, gerçeklerden kaçış yolu, boş hayallerle avunma, teslim olup herşeyi oluruna bırakma, eylemsizlik, durağanlık, bir sığınma ve avuntudur... Oysa umut insanı bu denli güçsüzleştiren bir şey olmayacak kadar kutsaldır..Umut tektir..Ve amaç üstinsana ulaşmaktır.kutsal umut budur.. Bu durumda Nietzsche umuda değil, umut kavramının herkesçe kabul gören genel anlamına karşıdır.. Bu arada eğer her sevdiği kadın tarafından ihanete uğrayan feksefeci olsaydı ortalık felsefeciden geçilmezdi sanırım..Bu kadar basit değil.... sevgiler..