nihilist-idea

herşey bununla başlıyor . herzaman inanmak istediğimiz şeye inanacağız ve bunu kimse değiştiremez gözümüzün içine soksalar bile. siz tanrıya inanın ben kendime sizin gidicek cennet veya cehenneminiz olsun ben yokolayım siz hayatınızı kader dediğinize bağlayın ben şartlar teorisine siz tanrıya şükredin ben kendime şikayetlerinizi tanrıya gönderin dileklerinizi sunun af dileyin bela isteyin gerçekten tanrı işe yarıyor hele insan aciz ve kendine sığınacak biryerler arıyorsa... tamamiyle bir inanma sorunu bu, inanmak öyle bir alışkanlık ki bırakmayı düşünmek bile insanları sudan çıkmış balığa çevirmeye yeterli... bence siz inanmaya devam edin ben de inanmamaya. bu durumda tek farkımız sanırım inanç özgürlüğüdür. memnunsak hayatımızdan kimin umurunda inanmak yada inanmamak öyle değil mi....

İnsanlar ilk çağlardan beri değişik inanışlara sahip olmuşlardır.Pagan dinlerinden günümüz dinlerine kadar din sadece kılık değiştirmiştir. peki ya neden daima birşeylere inanmak durumunda kalmıştır insanlar? aslında cevap oldukça basit insanlar her zaman yanı başlarında ölümü buldular en sevdikleri varlıkların yokoluşunu izlediler sonuçta ölüm berbat bir hadiseydi bu durumu ortadan kaldırmak elbette kötüyü iyiye çevirmekti. ölümden sonra başlayacak hayat bu dünyanın mükafatı olmalıydı ve ölüm bu defa sonsuzluğa dönüşmüştü. ölüm herşeyin sonu demekti ve korkutucu olanda sondu .kim herşeyin yokluğa döneceğini düşündüğü bir dünyada yaşamak isterdiki ama dinler, dönemlerin şartları içinde doğal olarak gelişmişti. oysa bilim ve teknoloji geliştikçe inanç sistemlerinin dayanaklarıda açıklanabildi. elbetteki bütün hayatlarını inançları üzerine kurmuş bu insanlara inandıklarınız yalan demek onların bütün şimşeklerini üzerimize çekmemize sebeb olacaktır. kişiden bütün hayatını almaktan farksızdır bu durum. ölümü kabullenmek !!! hiçbirzaman ölümden sonrası için kesin fikirlerimiz olmayacak ve elbette öldüğümüzde artık düşünmüyor olacağız. şu var ki doğmadan önce neysek öldükten sonrada o olacağız. ölüm hepimiz için korkutucu. yokolmak, kaybetmek bunlar bizim için pek hoş olmayan durumlardır.yaşam isteğimiz içgüdüseldir tıpkı hayvanlar da olduğu gibi. böyleyken ölümü kabullenmek elbette kolay değildir. kendikendimize verdiğimiz bir iç savaşa dönüşmesi muhtemeldir ki asıl zor lan savaşı sonlandırmaktır.sonuç ne olursa olsun insan bir kere şüphe duymuştur ve bu onun aklının bir köşesinde daima var olacaktır. ölümü kabullenmek sonu kabullenmektir. bize dayatılmış olan tabuların dışına çıkmak hayata en üstten bakabilmektir. o zaman hayatınızı kaplayacak derin boşluk zamanla gerçekleriniz ve sizle dolucaktır. herşeyin daha iyi veya daha kötü görünmesi ise sadece kavramlara yüklediğimiz anlamlardır. sonuçta bi şekilde yaşadığımız bu hayatta hiç birimiz farklı değiliz. ölüm mutlaka hepimiz için aynı sonu hazırlamıştır. zaten tek gerçek sonunda hepimizin ölücek olması değil mi ?