koşanakrep

Ben yazmak için varım: Belki de bir hayal bu. Parmağımı kaptırdığım hayallerim kolumu da istiyor benden. Ben de hayallerimin ucundan tutuyorum. Bu sefer hayallerim bana karşı konuşuyor. Ama konuşurken ondan kurtulabileceğimi hesap etmiyor. Ben bunu söylerken o da benden kurtuluyor. Böylelikle birbirimizden kurtulmuş oluyoruz. O hala konuşmaya devam ediyor. Ama ben hayallerime kulaklarımı tıkayabilirim. Hayallerime kulaklarımı tıkayamazsam ne mi olur? Beni bazen sabaha kadar rahat bırakmazlar. Senede bir geçmişin hatırına ziyaret etsem hayallerimi hak bayram sanıyorlar. Bundan sonra yazar geçerim arkama bile bakmam. Sonuçta yazmayabilirim de, çünkü onlar benim hayallerim. Aslında onlardan istediğim an kurtulabilirim. Ama kurtulmak isteyip istemediğimi bile bilmiyorum.

Adam boyu ot ,böceklerin seviştiği çiçekler her tarafta, Aşkımızın şahika yaptığı bozkırlardayız. Yiğit buğdayın öpüşünde alıp götürdüğü, Çırılçıplak bir doğa zamansızlığımızda. Gecenin ayazında diz boyu közümüz, Yanağın yanağımda, Rüzgar saçlarını yüzüme vururken kucağımda sen, Bir elim közün bağrını deşen. Bir elime dökülen çıplak harikan, Harikanın haresini belli belirsiz gösteren ayışığı, Gözlerin gözlerimde, Gözlerim gözlerinde sen/inle. Elim belinde şevkatli, İki damla mutluluk gözyaşı. Yetmez mi iki ? Her bir karene düşen aşk buseleri.

Güzel bir şiir. Şiir mutlaka aşk'ı anlatmak zorunda mıdır. Didaktik şiirin de kendine has güzelliği vardır.

Herkese merhaba. Uzun uzun anlatmaya gerek yok aslında zamanla tanışırız.