yokumm

ya aklıma geldi forumda yeni bi bölüm açsak ismide yaşama engelliler buraya olsa bende mod olsam olmamı haa ben yoktum demi pardon admin abicim/ablacım

ya ben yaşama özürlüyüm bana da bi yer ayırsanıza bu forumda herkese selam bu arada

öncelikle bu siteye neden girdim ve ilk bu konudan neden okumaya başladım bilmiyorum amaşunu iyi biliyorum ben bu hayat için gereksizim 8 yaşın da tecavüzle başladı hayatım daha sonra beni sevmeyen ve hep bskı yapan insanların yanında büyümek zorunda kaldım ve okul dönemi hiç parlak değildi 1 sınıfı iki kere tekrar ettim nedense birinci sınıfta tekrar edecek kadar zor ne varsa daha sonra okul değitirdim ikinci sınıfı nasıltekrar etmeden geçtiysem üçüncü sınıfa geldim ve beklenen oldu bir duraklama dönemi daha üçüncü sınıfıda tekrar okumaya başladım akabinden seneler hızla geçti ve beşinci sınıf bitti devamında yeni bir okul ve yeni bir öğrencilik hayatı artık zayıf yoktu o salak öğrenci gitti yerine orta okulu 6 takdir+ onur belgeleriyle bitiren bir öğrenci geldi ve lise yılları libidonun yere serildiği yıllar artık takdir onur belgesi almıyordum büyük şehir ağır dersler (fen bölümü öğrencisiydim) çünkü mühendislikler tıp bu bölümdeydi ne kadar yapamasam da tam zamanın da (3 yılda ) lise bitti öss ye girdim ancak iki yıllık tercih yapabilecek kadar puanım vardı bir yılda daha öss ye hazırlanmaya karar verdik ve sonuc kimya fakültesi nasıl yaptım bilmiyorum kazandım çocuklar gibi mutluydum ve sınavlar vizeler finaller dewam dewam dewam 7.ci yılın sonun da artık kimyager bile deildim artık kimya lisans mezunuydum buradaki öğrendiğim temel felsefe şuydu akıllı olup dünyanın kahrını çekeceğine deli ol dünya senin kahrını çeksin ve askerlik güneydoğu aslında tam benim yerimdi askere giderken herkes ağlıyordu ama ben donuk duruyodum aynı zamanda ağlayan babamı teselli ediyodum ama artık geldi ulan geldi belki burda bitirirsin bu işi diyodum ve askerlik acemi birliği çok rahattı ama usta birliği hiç iyi deildi ben orda şunu öğrandim hani mehmet akif diyoya "sırtlanları geçmiş beşer yırtıcılıkta birinsan dişsizmi onu kardeşleri yerdi" aynen öle bu hayatın bu şekilde olduğunu öğrendim askerde artık kazanılan felsefe sikimdemi olurculuktu orda kendimden küçüklerin küçümsemelerine aşağılamalarına maruz kaldım her yer de güç çok önemli ama o bende yok kuzu gibi yetiştirildim artık büyüdüm koyun oldum ve güçsüzlüğüm karşı taraf tarafından çobuk anlaşılıyor askerden döndüğümde iş aramaya başladım bu arada kardeşim de iki yıllık bi okulu bitirmişti daha fazla dewam edemicem anlatmaya... sonuç olarak o kadar yılı boşa eskittim ben bir salağım ve gerizekalıyım hiç bi iş başaramam eğer bi işe yaramıyosam ölmem gerekiyoniye yaşayayımki bi sebeb mi var negibi bi sebeb olabilir evlenmek mi bi başkasına bakamıyacaksam onun mesuliyetini niye alayım ki çevremdekiler iyi hoş güzel diyo fakat ben kendimi hiçte öle görmüyom bana artık senin yaşında eşek kalmadı diyolar ben ölmeliyim çünkü ailemin bana ihtiyacı yok babam herşeyin en iyisini bilir ben bilemem ben ölmeliyim çünkü ailemin bana ihtiyacı yok annem için bi çocuğu vardı başka bişey yoktur ama en büyük kötülüğü o yapar neyim var neyim yoksa elaleme anlatır sokağa çıktığım da nereye gittiğimi herkes bilir tanımadığım insanlar bile ben ölmeliyim çünkü ailemin bana ihtiyacı yok kardeşim hemen evleneyi abimde kim oluyomuş ben en akıllıyım bende iyi bilirim diyen biri herşeyi ayrıntılı yazamadım ama ben ölürsem en azında bu dünyanın sıkıntılarından kurtulurum geride kalanların bana ihtiyacı yokki zaten herkes herşeyi en iyi şekilde yapıyo ben bari başlarına telaşe masraf olmam size yaşadığınız dünyada mutluluklar