EBRU...

Kalbim acıdığında, yanıp kavrulduğunda konuşamıyorum. Çoğu zaman ağlayamıyorum da...

Paylaşsam? Daha da acıyacak yaram, kanı durmayacak... Biliyorum.

Sadece ve sadece sırdaşıma, dostuma anlatıyorum; suya...

Ruhumu rahatlatacak renkleri seçiyorum önce. Yaşamak için çırpınan,

hızlı hızlı atan minik bir kırlangıcın kalbini tutuyormuşum gibi avuçlarımda;

narince tutuyorum fırçamı. Başlıyorum serpmeye boyalarımı. Sanki gözümden

akması gereken ama benim sadece içime akıtabildiğim göz yaşlarım düşüyor tekneye, büyüyor acımla beraber...

Bende büyüyorum.

Acımın da, sevincimin de ebrusunu yapıyorum.Tekne benim can yoldaşım, tekne benim

ruhum. Her yaptığım ebru ne ilk ne de son acım, sevincim, hüznüm, umudum...

Allah'ın bana hediyesi; bu kocaman yürek ve yaratana da yarattığına da duyduğum aşk..

Bu yürek attıkça, bu beden nefes aldıkça renk renk

ebrularım da olacak, rüyalarım da...