serzeniş

şimdi kimler için üzüldüğümü düşünüyorumda, şu yüreği çıkarıp atmak geliyor içimden. Kendime olan kızgınlığım onlara olan sevgimden hep nedense daha fazla. Umutlarımı bir adım öteye taşımak için onlara yüklediğim anlam, onların yüreklerinden çok daha ağırdı.

Ya onlar bu yolun yabancısıydı yada ben bu yolda kime güvenip kime güvenmeyeceğimi bilemeyecek kadar acemi! Artık bu yolu benimde yüreğim kaldırmıyor ve içi karmakarışık.

Benden güven duygusunu aldıklarından beri her türlü sahteliğin üstüne tüm acılarımı kusasım geliyor..

Kafası hep dolu olmalı bu zamanlarda yürekli insanların. yoksa içinden sürekli haykıran ve her haksızlığa , her vefasızlığa uğradığında daha da yükselen o iç sesini nasıl bastırabilirsin ki "cevap vermeye değmez" deriz susarız..

" sevgimize layık değil" deriz susarız..

"terk ettiyse o kaybetti" deriz yine susarız..

ve yürek susunca göz yaşlanır, tuzu dili yakar, gecikmiş her söz yaşlanır..susmak çare değil ki ama yürek konuşsa neye yarar kendine muhatap bulamadıktan sonra.....