Bu gece adadan ayrıldıktan sonra ilk dafa yazıyorum .Birkaç yıl önce düştüğüm,içinde en büyük acılarımı yaşadığım,en güzel yllarımı harcadığım,tek başıma bırakılmama rağmen özgürlüğümü yaşayamadığım adaya veda ettim.Artık başka bir hayat,başka insanlar...Yavaş yavaş da alışıyorum galiba.Tabiiki en zoru,kaybettiğim yılların,yenihayatıma ayak uydurmama engel olması.Ama zaman karşısında her olgu çaresiz,acılar da kayboluyor,duygular da değişiyor.Peki değişimi kabullenebiliyor muyuz,onun yarattığı korku,güvensizlik ve kaybolmuşluk duygusunu yenebilir miyiz?Bu sorularıma yanıt bulduğumda daha mutlu olacağıma eminim.Bir insanı çok sevmek,ona herşeyin olarak bağlanmak,hayatı iki kişilik yaşamak,hep filmlerde olduğu gibi güzel midir?Peki yıllardır defalarca söylediği,senden ayrılamayacağını anlatan sözlerin unutulduğu bir anda,artık seninle birlikte olmak istemediğinisöylediğinde hissettiklerin?.. Ardından başka birini tercih ettiğinde,yaşadığın yıkım,başka birine tercih edilmenin yarattığı yetersizlik duygusuyla,kendini çok sevmenin yarattığı güven duygusunun çatışması...Uyuyamamak,uyuduğunda uyanmak istememek...Hala sevdiğin insanınbaşka biriyle o anda neler yaptığını düşünerek geçen dakikalar...En sonunda dünyanın adaletsizliğine saydırdığın küfürler...İşte benim adamdaki tutsaklığım da böyle geçti.Kendi gemimi kendim yaptım ve kurtuldum.Bundan sonraki gemiyi,belki beni alıp başka bir adaya,yeni bir tutsaklığa götürecek gemiyi merak etmiyor değilim,ama gözlerim hiç de uzaktan geçen bir gemi aramıyor,çünkü hayat böyle de çok güzel