Yaşam, monoton bir şekilde akıyor önümüzde. Bu monotonluk, ya da bizler öyle algılı

yoruz, bu akış sürecinin her aşaması'nda, üzerimizde yılgınlık ve karamsarlık yaratıyor. Bu olumsuz hava'nın yanında, diğer insanların tatminsizliği ve doymaz ihtirasları da buna eklendiğinde, hayat iyice içinden çıkılamaz hale geliyor.

Oysa, her birimiz aza kanaat etmeyi bilebilsek, kendimizi düşündüğümüz kadar karşımızdakini de düşünebilsek, yaşamımız daha bir kolay olurdu. Ama, kolay kolay iğneyi kendimize batırmaya cesaret edemiyoruz. Böyle olunca da, iğnenin acısını tatmadığımızdan, başkalarına alabildiğine çuvaldız batırmakta tereddüt etmiyoruz.

Varoluş'un kökeni, gelişme ve değer kazanmayı amaçlamıştır. Fakat bizler, bu asil amacın farkındalığını henüz kazanamadık. Sadece yaşama tutunabilmek, dürüst ve dengeli bir kişilik sergilemek bile, bu amacı yerine getirmeye yetebilir...

Çevremizdeki insanlar, biz iyiniyet ve hoş görü gösterdikçe, bunu alabildiğince istismar etmeye çalışıyorlar. tevazu ve saygı göstermek, saflık olarak algılanıyor.

Sevgi'nin sırça köşk'ünün, nefretin tunç'dan kaleleri'nden daha sağlam olduğu görmez'den geliniyor. Bunun farkındalığına sahip olanlar ise, varlığa ve yaşama duydukları saygı ile, bütün bunlara inat, sadece yaşamak için yaşıyorlar...

Hayatımız, kazanç peşinde koşmakla geçiyor. Bu da bizi, et'den ve kemik'den robotlar haline getiriyor. Bu tekdüze çabalama, kendimizdeki değerleri açığa çıkarmamıza engel oluyor ve bizler, uzun süre açılmamış musluklara dönüyoruz. Açıldığımız zaman önce çamurlu sular akıtıyoruz. Ancak belli bir zaman sonra, berrak sular akıyor içi

mizden. Bulanmamak için, daima akmayı unutmamamız gerekiyor...