Yetim...

Babamı toprağa verdikten iki gün sonra...onun mezarını en iyi görebileceğimi sandığım yere çektim arabamı...Geceydi...yalnızdım..ve mezarlık kapkaranlıktı...

Mezarlığın çevresindeki evlerin ışıkları ve aydınlatma direklerinin lambaları bile hiç bir ışık yansıtamıyordu bakmak istediğim yere...

Ürperdim...''korkuyorum baba'' diye fısıldadım karanlığa...

Evet... korkuyordum ve artık babasız biri olduğumu olanca ağırlığıyla iliklerime kadar duyumsuyordum...

Kimsesizlik ve yoksunluk duygusu.. gecenin karanlığında tüm bedenimi ve ruhumu vahşi bir hayvanın pençeleri gibi paramparça ediyordu...Her şeyden vaz geçtiğimi ve savunma silahlarımdan hiç birini kuşanmadığımı farkettiğim andı bu..Ağlamak bile terketmişti beni...

Çocukluğumun cennet bahçelerinden toplayıp anılar sandığına koyduğum...ve kokusu eski bebek giysilerime sinen gülen ayvamı...ağlayan narımı...babamı...çağırdım yine yardımıma...

Gelmedi bu kez...

Ben ''yetimliğin'' ne olduğunu o gece öğrendim...