yürümeyi öğrendim

özgürlük buymuş meğer...meğer yalnız ağlamakmış özgürlük! duvarlarla konuşmakmış, annennin dizleri gibi düşünüp yabancı dizlerde ağlayamadan uyumakmış...yıllardır istediğim oldu özgürüm artık, artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu söyleyecek biri yok yanımda.ama hiç sevmedim ben bu dışı pembe içi siyahı!doğruyu yanlışı kendim ayırt etmek istemiyorum çok canım yanıyo be anne doğruyu bulana kadar çok yıpratıyorlar bircik kızını...kimse acımıyo,kimse birbirini düşünmüyo...ilişkiler menfaat üzerine kurulu eğer senden alabilecekleri bişey yoksa birde bakıyosun etrafın bomboş...tamam "masum değiliz hiç birimiz"ama ellerde dillerde çok günahkar anne...demiştin bana gidince göreceksin o çok istediğin yalnız hayat hiç de dışardan göründüğü gibi değil çok yıpranacaksın çok kıracaklar seni,biraz büyü hayatın acımasızlığını göreceksin zaten o yüzden daha kötü ol insanlara daha şüpheyle yaklaş diye...yapamadım ve büyüdüm!Allah kahretsinki büyüdüm anne 1 yılda...