Evet bir daha hiç dönmek istemeyeceğim adadan yıllar önce kurtuldum. Beni kurtaracak gemiyi beklemekle çok iyi etmişim galiba,kurtuldum.

Gemi beni adadan kurtardı. Ya da ben gemiyi kurtardım rotasızlıktan. Robinson'un yıllarca kendisini kurtaracak gemiyi bekledikten sonra, o adanın

kendisini nasıl benimsediğini, birbirlerini bırakamayacaklarını anladığı anı anımsadım. Öyle ki; yıllarca beklediği gemi gelmişti, bütün hayalleri bunun

üzerineydi ama aslında hayatını anlamlandıran şeyin bu bekleyiş,bu mücadele olduğunu adadan ayrıldığında anlamıştı. Adaya diktiği her direk ayakta

kalışının resmiydi. Gemi onu aldığında arkasına baktı, sahile diktiği bayrağı ufukta gittikçe küçülürken,üşüdüğünü hissetti. Çünkü onu hayatta tutan ateşi

giderek sönmekteydi. Öyle ya, mücadeleydi hayatın anlamı. Yıllarca böyle olmuştu,artık herşey çok kolaydı,herşeye sahip olabilirdi,yalnızlığı dışında!

Çünkü yalnızlık geceleri adasından onu çağırıyordu. Gürültülü kalabalıkta donuk bakışlı insanlar mı,yoksa adasındaki keçiler,köpekler ve dalga sesleri mi

onu yaLnız hissettiriyordu? Yıllarca yalnızlıktan yakındıktan sonra mı anlaşılıyor yalnızlığın anlamı? Yoksa yalnızlık kaybolduğunda haketmediği bir anlam mı yükleriz ona?