Kotu ve Iyi

Insanlar sanirim cag atliyorlar. Kotu bir caga dogru gidiyoruz... Cok kotu bir cag. Bu caga ayak uydurmak git gide zorlasiyor, guven olmuyor, sevgi bencillesiyor, hayat kotulesiyor, guc gercekleri goturuyor...

Pembe dunyasindan cikip gercekleri goren pamuk prensesi dusunun, masallari bozup kendi masalinda kaybolucak. Nerden mi aklima geldi? Gecen gun haberlerde izledim: Italyan kadini olduren turk soforu eger yakalanmasaydi, o vicdan azabiyla nasil yasayacakti omur boyu. Hic mi geceleri ruyasina kadinin cigliklari gelmeyecekti. Bir dakikalik bir zevk ugruna deger mi bir insan hayatini topraga gommeye...

Insanlari anliyamiyorum...

Hani kiyamet kopacak diyorlar ya aslinda kiyamet kopmakta sanirim. Insanlar git gide cigrindan cikiyor. Insan hayati hice sayiliyor. Herkez kendi kiyametini hazirliyor.

Tiksiniyorum bazen yolda yururken gordugum insanlardan, oyuzdendir sanirim bu aralar basim egik yuruyorum. Insanlarin gozlerindeki o tiksindirici ifadeden oylesine nefret ediyorum ki adeta butun insani duygularim o anda kayboluyor ve yerini inanilmaz kotu dusunceler aliyor. Bende birden o insanlarin dunyasina giriyorum hemen...

Kadinlar goruyorum bazen... Hayati kolay yolda ariyorlar... Uzuluyorum...

Erkekler goruyorum bazen, basitlesiyorlar, kendi sahip oldugumla gurur duymami sagliyor bu basitlikler. Ona dahada asik oluyorum bu basitlikler icinde essiz biri oldugu icin, ona sahip oldugum icin...

O zaman ona sahip olmak dusuncesi bile beni mest ediyor... Kendimi dunyanin en sansli kisisi hissediyorum. Askin kucumsendigi bu dunyada ben aska gereken degeri veriyorum.Asik olmak insani yuceltiyor. Mutlu kiliyor. Yasama zevki katiyor. BIr yerlerde sizi dusunen birinin oldugunu bilmek kadar guzel ne olabilir hayatta...

Kotuluklerin icinde dogan isiklar herkezin hayatinda acsa birkere ve keske herkez bu isigi gorebilse...