Kimden kaldı bu ödünç hayat..?

ÖDÜNÇ HAYATLAR

“Yaşamak değil , beni bu telaş öldürecek" dediği gibi şairin ;

O telaşla, bırakın Paris yolunda ılık rüzgarla taratmayı saçlarımızı

Sevdiğimizle doyasıya bir sohbet bile edemedik biz ...

Gözümüz saatte söyleştik hep,

Koşuşur gibi seviştik, yarışır gibi çalıştık ..

Hep yetişilecek bir yerler vardı.

Aranacak adamlar, yapılacak işler ..

Bir sonraki günün telaşı, bir öncekinin tersine bulaştı;

Başkalarının hayatı bizimkini aştı ..

Kör karanlıkta çalar saat sesi yerine ,

Kuşluk vakti kızarmış ekmek kokusu

Veya yavuklu busesiyle uyanma düşlerini

Ha babam erteledik ..

20'li yaşlardayken 30'lu yaşlara kurduk saatin alarmını ,

30'larımızda 40'lara, belki sonra 50'lere ...

Lakin öyle yanlış kurgulanmış ki hayat ,

Kuşlukta uyanma fırsatını sunduğunda size ,

Artık uyku girmez oluyor gözlerinize ..

Doyasıya söyleşmek ,

Telaşsız sevişmek için bol zamana kavuştuğunuzda ,

Söyleşecek, sevişecek kimsecikler kalmıyor yanınızda ..

Özenle yarına sakladığınız bir sarı lira gibi ömrünüz ;

Vakti gelip sandıktan çıkardığınızda

Bir de bakıyorsunuz ki tedavülden kalkmış ...

Can DÜNDAR