Cebimde Bilyelerim Vardı...

Yanıyor evlerin ışıkları... Gecenin en soğuk ayazında buğulu penceremden izliyorum...Gözlerimdeki umut ışığı ha söndü ha sönecek... Dalıp gidiyorum Hilalimin büyüsüne...Beni benden alıp götürüyor başka alemlere... Çakan şiddetli şimşekle birlikte kendime geliyorum... Sendeliyorum yankılanan boşlukta...Sakın , sakın akma diye sıkıyorum kendimi...Ağlamamaya yemin ettin unutma sakın diye haykırıyorum gözlerime... Peki ya yüreğime nasıl söz geçireceğim ?

Avucumun içerisinde bir cevabım olsaydı beynimde bu kadar soru işareti çarpıp durmazdı birbirine...

Kime kızmalıyım peki şimdi ? Yüreğime söz geçiremediğim için kendime mi ? Bana bu kader anını tekrar yaşatan hayata mı ? Yoksa ? ? ?

Olmuşla ölmüşe çare yoktur derler... E peki şimdi bu durum ''Olmuş mu '' '' Ölmüş mü '' oluyor

İçimin en iç yanığı... Öyle dipsiz bir kuyuya attın ki beni... Çırpınmam dibe vurmamdan başka birşey değil...

Giden mi yoksa geride kalan mı yıkılmıştır...?

Küçücük yüreğime dünyaları sığdırmışken şimdi kuş gibi çırpınıp can vermek üzere , sıkışıp kaldım bu daracık dünyada...

Cebimde, gökkuşağı renginde , umutlarla dolu bilyelerim vardı... Şimdi cevapsız sorularımla ellerim cebimde ıssız ve karanlık bir yolda bilinmeyene doğru yol alıyorum...

Gece Yağmuru