Bavulları hep toplu durmalı insanın...

 

Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği hesaplanmalı...

 

Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vaz­geçmeli...

 

İhanetlere, terkedilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı...

 

Yalnızlığa alışmalı...

 

 

 

* * *

 

 

 

Çünkü "omuz omuza" günlerin vakti geçti. Dayanışma... günümüz borsasının değer kaybeden hisse senet­lerinden biri artık...

 

Bireyin keşif çağı, geride kı­rık dökük yalnızlıklar bıraktı.

 

Terörün bile bireyselleştiği çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma zamanı değil; zaman, tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır.

 

 

 

* * *

 

 

 

İşte o yüzden alışmalı yalnız­lığa...

 

Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı göze almalı insan... Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı... Hüzünlü bir şarkıyla paylaşı­lan gecelerde başım dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli... Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı...

 

Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarına...

 

"Yalnızlık paylaşılmaz/ Paylaşmılsa yalnızlık olmaz" dizeleriyle başlamalı güne...

 

Telesekretere "şu anda size cevap verebilecek kim­se yok" denmeli, "... belki de hiçbir zaman olmaya­cak..."

 

Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı...

 

 

 

* * *

 

 

 

Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.

 

Haklılığın onuru yaşatır insanı... Susmanın utancı öldürür.

 

O yüzden en sessiz gecelerde ''doğruydu, yaptım"la teselli bulmalı insan...

 

Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı... Kendiyle he­saplaşmaya çalışmalı...

 

Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüşmeye, kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır ol­malı...

 

Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış kadar gözüpek olabilmeli...

 

Sessizliği, sese dönüştürebilmeli...

 

 

 

* * *

 

 

 

Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan...

 

Yollarla barışmalı...

 

Yalnızlığa alışmalı...

 

 

Can Dündar...