AH DOSTUM!

Sevgili dostum,

Yeni şeyler öğrendim, mataramda acılar... Meğer bitti dediğim şeyler, eksikmiş, meğer hayat dediğim kendi kurgularımla doluymuş.

Ne gördüğüm papatya bembeyazmış, ne de çamur dediğim kötü kokarmış... Basit sınıflamalar arasında karmaşıklaşan kurgularım, meğer pek de yavanmış.

İçim çok acıyor dostum, sanki bir sen kaldın bildiğim gibi olan. Hayatımda kalamayan...

Affetmekten vazgeçtim dostum. Dolayısıyla kızmaktan... Her mahkemede masumiyetimi bileylemekten vazgeçtim. Haklılık dostum, bir kibir yumağından başka nedir ki... Ve suçluluk daha çok kulluk değil mi?

Hâlâ kırık yanlarım var, hâlâ kırgın bi yanım. Demek ki hâlâ yolum var dostum, hâlâ okuyacaklarım...

Gönlümün değdiği her gönülde biraz hüzün, biraz haklılık ve biraz kızgınlık var. Hatalarla, sevaplar arasında koca koca sütunlar... Tövbeyi diline, affetmeyi kendine bırakan insanlar... Ah dostum, sevdiklerime bakan gözlerimde incinen dostluklar...

İçimde gam... İçimde hicran var. Gölgeler, gölgeler ve duraklar... Bu alem, bu aciz saraylar ve tahtlar arasında kayıp insanlar... Dostum, bu hayat gözlerimi ne çok yorar...

Benim için dua et dostum... Sözün, başka hayrı kalmadı dünyama.

Selam ve dua ile...

t.e