Kardelenime !

İnsan neden ağlar düğünlerde?

Doğumlarda?

Beklediği biri ansızın çıkageldiğinde?

Bir başarının haberiyle sevindiğinde?

Neden boğaz ile ciğer arasındaki o yolda tıkanmalar olur?

Gülmek isterken neden tuhaf,buruşuk bir ifade alır insanın yüzü?

Düğünlerde garip bir hüzün.

Gelinlerde ise saklı bir burukluk vardır sanki...

İnsan damadın yüzünde güven duyacağı bir gülümseme arar o anda.

Gelinler sanki en çok o dakikada korunmasız olurlar...

En yakın dostum,can yoldaşım, evlendi geçen hafta.

Şahidi bendim pek çok anısının,acısının,sevincinin,kederinin şahidi olduğum gibi....

Düğünlerine kadar kader arkadaşlarımız sanki bir parça bizimdi.

O parçayı vermek gibi geliyordu bize o düğünlerde olmak.

"Al bakalım damat bey,sana anılarla bir güzel inşa edilmiş sağlam bir bina teslim ediyorum.

Bahçesinde en nadide çiçekler.

Belki hiç bilmeyeceğin sırları olacak o bahçenin ama sen yine de gözün gibi bak.

Zorla açmaya kalkma kilitli duran hiçbir kapıyı.

Kendiliğinden açılacaktır o kapılar.

Toz tutmasına izin verme pencerelerinin.

Duvarlarını örümcek ağları kaplamasın.

İşin zor kısmı sana düşüyor.

Yani sen koruyacaksın bu binayı güneşten ve yağmurdan ve örümcek tutacak her türlü karanlıktan...

Yüzünde gülümseme var ya, işte o hiç eksik olmasın.

O gülümsemen güven veriyor şimdi bana.

Al,bir parçamı veriyorum sana... "

Bir elmanın yarısı biz

yarısı bu koskoca dünya.

Bir elmanın yarısı biz

yarısı insanlarımız.

Bir elmanın yarısı sen

yarısı ben

ikimiz...

Sözler kifayetsiz kalıyor......

Size ;

Artık yağmurda hiç ıslanmayacaksınız;

çünkü her biriniz bir diğeriniz için sığınak olacaksınız.

Artık hiç üşümeyeceksiniz;

çünkü her biriniz bir diğeriniz için sıcaklık olacaksınız.

Artık hiç yalnızlık çekmeyeceksiniz;

çünkü her biriniz bir diğerinize yoldaş olacaksınız.

Artık bir bedensiniz;

çünkü önünüzde tek bir hayat var.

Şimdi yuvanıza gidin,

birlikteliğinize tanık olacak günlere başlayın.

Her gününüz mutlulukla dolsun,

ömrünüz mutlulukla uzasın.