oturup dedim kendi kendime,gecenin bi yarısı daha başka ne üstüne düşünürken uykusu kaçarki insanın?aşktan başka...başka hangi sebep bir insanın zihnine şair olacak kadar sözü bi anda dolduruverir?üstelik tüm bu binlerce söz başka ne üstüne bir araya gelip bunca anlamlanır.yada bunca insan başka hiçbir konuda birleşemezken nasıl olurda aşk için böylesine ahenkli bir fikir birliği yapabilir...binlerce tanım ondan başka ne için yapılmıştır ki?benimkisi mi diye düşündüm...yanıtı biraz karmmaşık.yaşadığım aşklar gibi.hani upuzun bi yolda koşmaya başlarsın.öyle hızlı koşarsınki aldığın nefesin tadı değişir.ciğerlerin şişer birden.nefesle dolarsın.koşarsın koşarsında bazen midene kramplar girer,ne bileyim manasız bi bulantı başlar,hafiften başın döner.için pırpır eder bi kelebeğin kanat sesi gibi...ama kendini iyi hissedersin.huzur dolar aslında içine.sonra birden bi cama çarparsın.görememişsindir sonunu yolun.düşersin hızını alamayıp kıçının üstüne asvalta.avuçların kanar.üstelik izi kalacak şekildede yarılmıştır...nefes almak güçleşir bir anda.etrafta kararmaya başlar.yol hala bitmemiştir aslında ama daha fazla koşacak dermanında kalmaz hevesinde hani.işte bence aşk odur...hep iz bırakır.kimin yaşadığı farketmez.sonu hep aynı biter.izin şekli veya derinliğidir kişiye özel olan...merak eden varsa avuçlarına baksın...mutlaka aşık olan herkeste bu izlerden bi tane vardır...

yaşadığım tüm aşklara ince bir sitemle...