kader mi?

sanırım kader dedikleri böle bişey...başladığın noktaya geri dönmek.ama her seferiinde farklı yollardan.sonucu hiç deişmeyen bir yarış gibi.her köşe aynı sokağa çıkıyor aslında.ne kadar yürüdüğün sadece senin yaşınla alakalı.gideceğin sokak hep aynı...

içine girip çıkan değişsede hayat hep aynı hayat.hiç değişmiyor.yöntemi faklılaşıyor işkencesinin.her seferinde daha derine saplanıyor diken.her seferinde biraz daha acıyor ruhun ama yenileniyorsun.ve bu kısır döngü devam ediyor.hep aynı kavşak.sadece karşına çıkanlar farklı...

çünkü insanlar hep aynı.bencillik her yerde,her renkte,her dilde aynı...adı ayşe olmuş,fatma olmuş ne farkeder...hep birileri üzülecek malum.ve hep birileri o üzülene aldırmadan gülmeye devam edecek.ve hep biri gidecek arkasına bakmadan...

hayatın tek anladığı bu...bi şekilde seni o kavşağa çıkarmak.hemde en zayıf halinle...biliyorum artık.oynuyor,dalga geçiyor.eğleniyor üstelik...uzaktan kahkahalarını duyuyorum...

yalnızlık o kavşağın adı.tek sahip olabileceğiniz yer.sizi üzenlerde o yüzden yapıolar bunu.hizmetkarı oluyorlar hayatın.zombiler gibiler.her yalnız kalan bir diğerine bulaştırıyor zehrini.

en vefalı dostu o insanın aslında...biliyorum

GEL BENİM SADIK YARİM.VER ELİNİ BAŞKA Bİ YOLA...SONUNU BİLE BİLE...