Yazdı.

Çocuktuk.

Kızarmış hamur yemek kilo yapmazdı.

Konuşulanları dinlemek çocukça bir haktı.

İkili ilişkiler bilinmez bir ormandı.

Zaman geçmezdi.

Öğle uykularına geçerken zülfikâra bakarak kurulmuş hayallerin bir gün kurutulmuş heveslere dönüşeceğinden habersizdik.

Ezana kadar sokakta kalabilmek bir özgürlüktü.

Bu yüzden bir eve başımızı sokma derdine yabancıydık...

Yazdı ve çocuktuk.

Bir “resim” oturtmak için, bir imaj, bir onaylanma için oynamıyorduk daha etrafımıza.

Kim olduğumuzu bile bilmiyorduk ki daha...