YAŞAMIN İLK ŞARKISI...

 

Süleyman dedi ki Usta'ya: “Buraya yaşamı işledin sen, her işarete. Burada her canlının yaşamı

ve ölümü, varoluşu ve yokoluşu var. Ondan da ötede; burada varlık ve yokluk var. Kutup var. Kutupsuzluk var. Şimdi sana bunları anlatacağım, sen de işleyeceksin taşlara; sonsuza dek orada kalabileceklermiş gibi. Ve ben diyorum ki sen, ey ustam, bitirdiğinde, nasıl şimdi sen benim önümde eğiliyorsan öyle eğileceğim önünde. Çünkü benim sana anlatıp yaşayamadıklarımı sen anlatacak aktaracaksın. Ve bunun için de yaşayacaksın.”

 

Usta, kulağında, ruhunda Süleyman'ın sesiyle aldı kağıdı önüne. Yazmaya başladı önce: “Ölüm” , dedi. Yaşamdan önce gelirdi ölüm. Sesten önce sessizlik vardı. Ancak sessizliği anlatan da sesti. Bunun üzerine, bir de yaşam yazdı önündeki kağıda. Kuşlar çizdi. Çünkü kuş sesleri geldi kulağına. Süleyman fısıldamıştı ona kuşların meramını. Saçakların altında yuva olacaktı onlar için. Tanrının çatısı altında onlara da yer olacaktı ki tüm kötülükleri kovsunlar kanatlarının rüzgarıyla. Yaşamın en alt kıstasta sesi buydu işte. Yaşamın ilk şarkısıydı... Varlık yokluktan gelir.

 

Bu afallattı usta'yı. Bir şey anlamıyordu. Şekiller çizdi eli.

 

Yaratan ve yok eden deniz gibi. Bizler için nedeni bilinmez uysallığının ve hırçınlığının.

En olumluyu en olumsuza çevirir gibi. Yoksa tersi mi ? Ancak bu, yalnızca ruhlar için. Evrenin denizi çok daha durgun, çok daha çalkantılıdır. Her an durgun, her an dalgalı. Varlıktan yokluğa, yokluktan varlığa devinip durur; her an yoklukta, her an varlıkta. Ya bunu nasıl anlatacak usta ? Ve nerede anlatmalı. En sert taşa işlenir sonsuzluk. Sanki sonsuza kadar orada olabilecekmiş gibi. Öyle dedi kralım, öyle dedi her canlıdan haber alan, geleceği bilen. Hareket etmiş ona doğru geleni bilen. Halbuki sonsuzluğa varlığın ihtişamını, neşesini işlemek gerek. Evet, işte bir anahtar daha sana usta. Bu dünya, üzerindeki varlığı işlemek, güzelleştirmek içindir. Bu dünya, varlık kendisini görebilsin diyedir.