Gün geceye yüklüyordu yorgunluğunu..

Dudaklarımda bir türkü 'ah yalan dünya'

Yürek vuruşlarıma yüklenmişti karanlıklar

Sen görmüyordun..

Son kez falcılara uzattım avcumu

Umutlarım sana giden yollarda bir bir kayboldu..

Üstelik acılara ülserliydim..

Vodkalı gecelere yeşil ışık yakmıştım

Postaya verilmemiş şiirlerim vardı

Sana yazılmış bilmiyordun..

Anıların kurşuna dizdiği ilk ben değildim

Herşeyimi anlatmıştım sana

İstasyonda bir tren geceyi ateşe vermişti

Bir kadın ağlıyordu; hıçkırıkları sıtmalıydı

Ben sana geliyordum şiirlerimle

Okumuyordun..

Vefasızlığın böylesi..! !

Oysa boşunaydı uğraşım

Sen artık uzak diyarlara gidipte

Dönemeyişin adı olmuştun..

Sen özgür olduğunu sanıpta

Sürgün yaşamamın en büyük tanığısın..

Deli duygularımla seni bekliyorum hala köşebaşlarında

Yalnızlığımı bekçi düdükleri paylaşıyor..

Uykusuzmuşum..açmışım..umurumdamı..

Üstelik dudaklarımda birikip kalmış en yoksul çağrılar

İçimde bütün umutlar karşıma dizilmiş ardarda

Tut ki düşlerimi çalmışlar...

Boynu bükük gidiyorum yağmur yağıyor bu şehre yine

Yokluğun kanser yarası

Seni soruyorum kükürtdioksitli geceye

Ellerim ceplerimde seni düşünüyorum

Yalandan da yalan gözlerini..puşt gülüşünü

Yanyana nefes nefese seninleyim..

Sökemiyorum içimden kördüğümsün..canımsın sanki..! !

Tül perdelerin gerisinden bakıyorum sokağa

Şimdi en uzağındayim en çılgın sevişmelerimizin

Bir ben varım kırık sevgiler bulvarında

Hiç uyumamış bir ben..

Çaresizliğine gömülü yokluğunu heceleyen..

Elif Eylül AYBAŞOĞLU

(22.11.2006)