Dedi ki:

"Ben geçmişin cesetleri üzerine kuruluyum. Sizler, o cesetleri gömmeyin. Gömmeyin ki onların yüzleri tanımazlaşana; kemiklerinden etler sıyrılana kadar onlara bakayım da sizlere neyin üzerinde durduğunuzu hatırlatayım. Onlara izin verin, içlerindeki kokuyu üzerinize salsınlar. Ve siz de o çürüme kokusundan şikayet etmeyin. Bu ödediğiniz bedeldir; üzerinde durduklarınızdan kayıp düşmeyesiniz diye. Sabredin, çünkü koku direnemez zamana.

Zaman bana parçalar ekler ve benden parçalar çıkarır. Her kokuyu tükettiğinde yeni kokular üretir. Ben de size, bana ekleneni nasıl öğreneciğinizi ve benden çıkanı nasıl unutacağınızı öğretirim. Sonra sizler benden ayrıldığınızda (ve temelleriniz yerle bir olduğunda) kendinize yeni yol arkadaşları ararsınız. Yok olanlar ya da ebediyen sürenler ararsınız.

Bulabilir misiniz benden öte arkadaşlarınızı?"

Hayat böyle dedi.