Ben sokak çocuğuyum...

Ben Sokak Çocuğuyum

şu dört direkli köprünün altında

açmışım gözlerimi

sahipsiz

rüzgar sarmış kundağımı

yağmurla beslenmişim

adımı insanlar koymuş

benden habersiz

benimsemişim

serseri derler, hırsız derler

.... derler, anlamam da

alınmam da

hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda

marka satmadım

gökyüzü yorganım oldu hep

dirseğim yastık

alışkınım; kara, yağmura, soğuğa

üşümem

sıcak dokunur bana

özlemem, hiç tanımadığım hisleri

istemem varlığını bilmediğim şeyleri

kıskanmam hiç kimseyi

özenmem

halbuki bilmez kimse

kendilerinden şanslı olduğumu

daha özgür

ve daha zengin

şu deniz herkesten çok benimdir

arkasındaki orman da

bütün sokaklar benimdir herkesten çok

her simitçi biraz bana çalışır

aslında her çocuktan daha çocuğum

canım hiç sıkılmaz buralarda

en sevdiğim oyundur

köşe kapmaca

yalnız da değilimdir

yüzlerce kardeşim var

benim gibi, bana benzer

kimse ayırt edemez bizi

birbirimizden

geceleri toplanmaya başlarız

el ayak çekildikten sonra

konuşuruz, güleriz, dertleşiriz

biraz farklı olsa da

herkes kadar biz de umut besleriz

hayallerimiz de vardır

ayın dolaştığı yerlerde

herkes kadar okumuşluğum da vardır

her tip insandan bir harf öğrendim

insanları en iyi ben tanırım

okuldan, öğretmenden anlamam ama

bu sokakların mektebini bitirdim

bana lazım olanı öğrendim

herkes kadar insanım da galiba

herkes kadar ben de bazen ağlarım

kafam da var, kalbim de

severim de, düşünürüm de

yalnız ben sokak çocuğuyum

sokaklarda yaşamak tek suçum

bir gün ben de gideceğim buralardan

herkes gibi

yalnız biraz sessizce

kimseler anlamadan

cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek

belki

belediye kaldıracak gürültüsüzce

ağlayanlar olmayacak başucumda

bir hayırsever uğramazsa geçerken

mezarım da çorak kalacak sonunda

benim gibi

içimizden kimin gittiği

fark edilmeden

biri alacaktır yerimi

vakit geçmeden

evet, ben sokak çocuğuyum

bu sokaklarda ne ilk

ne de sonuncuyum

Reşide Sarıkavak