Beni sev

Senin büyük olduğunu söylediler.

Beni sev diye geldim büyük kadın!

Senin adın yüz bin harfe bölünerek zerrecikler halinde yeryüzüne yayılır ve nesnelere ad olurmuş.

Tadında artık hiçbir dükkanın satmadığı çocukça bir kuruyemiş tadı varmış, kokunda en içli kokular; şimdi kimbilir nerede oyuncaklarımızın eve ilk geldiği günkü kokusu, kapatıldığımız rutubetli dolapların kokusu, tuzun ve yazlık evin kokusu.

Sokulgan, işveli parmakların, seğiren kaslara iyi gelirmiş.Ellerin şifalı otlar soyundanmış.Gümüş kaplarda toplamak için kocakarılar dokunduğun duvarları kazırlarmış.

Bakışlarına ad koyulamazmış.Kedileri ürkütürmüş gözbebeklerindeki balıklar.

Bağbozumunda üzümleri didikleyen küçük kuşlar, gülüşlerine dadanmışlar.

Sevişirken çıkardığın fısıltılardan rüzgar nem kapmış ve bir süre için bırakmış dedikodulara çiçektozlarını taşımayı.

Ay şikayetçi olmuş, karnındaki ve kasıklarındaki gel-gitlere yetişemiyor diye.

Ama dipsiz kuyulurında bile yosunları yeşil bitiren güneş yakın dostunmuş.

Öyleyse sev beni.

Gerçi şöyle diyenler de var:

Denizcilerin felaketi olmuş güneş saati rüzgar gülü yüzüne kanmak.Berrak gecelerde kutup yıldızıyla yarışan yüzüne.

Dünyanın suyuyla dolmayan mağaralarında kaybolmuş gözüpek yer altı fatihleri.

Mayın tarlalarını ve timsahları geçip sana kendisini beğendirmeye gelen çizgi film muharipleri gözlerine inanamamışlar.Bacaklarının arasında saydam bir zırh varmış.Ağzında zincancı dişlerin.En güçlü diller geçemiyormuş onlardan.

Hiçbir adak yetmiyormuş sana.Dualar ulaşmıyormuş bile.

Sana dönenleri inançsız bırakıyormuşsun.

Olsun yine de sev beni.

Beni gövdenin en derin bahçelerine al.Beni sen büyüt ki bundan cesaret alacak tüm küçük düşürülmüş insanlar sonu olmadığını bile bile isyanlara kalkışabilsinler.

Sonsuz bile olsa isyan gerekli birşeydir.

Kendi yeldeğirmenlerimi yaratıp kendi savaşımı başlatacağım... Üzerimdeki deli gömleğini parçalayıp iyileşmeye çalışacağım, Kim bilir belki de kendim olacağım...

Beni sev..