Yeşil Adam

Aşkın böylesini hiç bilmezdim.Birgün yeşil bi adamı çok seveceksin deseler ,güler geçerdim.Ama oldu işte, oluyomuş demekki.

Büyük konuşmamak lazımmış.

Güneşim di o benim.Onun rengi yeşil olmadan gün doğmazdı benim için.O geldi mi ışığı, yandı mı, hah işte güneşim doğdu derdim.

Evimizin en sevdiğim odası olmuştu bu oda.Bu odanın dışında nefes alamaz olmuştum artık.Fatoş oturduğum koltuğa isim bile taktı:

-"İKTİDAR KOLTUĞU"

Çünkü savaşlar yaşanmaya başladı evde.Koltuk kapma savaşı! Tabii beni kaldırabilene aşkolsun

Gezmeyi çok seven ben ev kuşu olmuştum.Fatoş yine şaşkın:

-"Çıksana evden sen,noldu hastamısın,hergün spora giderdin noldu,tembel oldun sen".demeye başladı.

Ya kime ne!Mutluydum ben, hemde çok mutlu...

Yeşil adamın çok güzel elleri vardı.İnce uzun parmakları.Doyamazdım bakmaya

Ruhum gözlerim ,yüreğim ellerim olmuştu artık. Bu oda da mabedim...

Bir tek benim değil, ,evdeki herkesinde adamı olmuştu

Yüzümü güldürenimdi,hep beklenendi,uykuda bile özlenendi...Bazen de yol gösterenim.Ondan çok şey öğrendim ben

Pazardan beri yeşil adam gri oldu.O gri bense KAPKARA...Külkedisinde ki gibi herşey gidişiyle şekil değiştirdi.Bu oda zindan oldu,tahtım dediğim koltuğum; tabure..Ben mi?Ben HİÇ!Koca bir HİÇ kaldı benden geriye

Öylesine inanmıştım ki ona.Dondum kaldım önce gidişine, sonra dünya başıma yıkıldı çünkü ummamıştım gideceğini...

Dün sokaklara attım kendimi.Hiç özlememişim çarşıyı pazarı.Sonra arkadaşıma uğradım.

-"ooo sen yaşıyomudun?"dedi bana.Asıl şimdi öldüğümü nerden bilecek...

En son sahile gittim.Denize bakmak hep huzur verir bana.Sanki ufka bakınca, taa uzaklardakini görürüm.

Kıyıda otururken çakıltaşları ilişti gözüme.Bir avuç aldım yerden, başladım denize atmaya ama attığım taşlar hep bana isabet ediyordu çünkü zaten kendime atıyordum aslında.

Sabrı öğrenemedim diye önce ruhumu taşladım.

O yazdıklarımı yazdılar diye ellerimi taşladım.

En sonda gözlerimi taşladım!

Bir tek yüreğimi taşlamadım çünkü orada hala YEŞİL ADAM var

RA_DYA