Çok küçüktüm babam öldüğünde,babamı çok severdim her çocuk gibi öyle sevgi doluydu ki bütün kuzenlerim ona Ömer baba derdi her çocuğa bir baba şevkati ile yaklaşırdı,belki bu yüzdendir onu bu kadar çok özlememin sebebi ve her üstesinden gelemeyeceğimi anladığım işte ilk önce aklıma onun gelmesi,o yaşıyor olsaydı herşey daha güzel ve daha kolay olacak diye düşünürüm.

Hayatım boyunca hep sorumluluklarla yaşadım ve bazen öyle taşınması zor ağır yükler taşıdım ki bu yüzden galiba herşeyden yoruldum artık,ama hiç bir zaman Allah'a halimden şikayet etmedim hep şükrettim çünkü benim imkalarıma sahip olamayan öyle çok insanlar varki.....

Babasız yada annesiz büyümenin karakteriniz oluşumunda çok ciddi etkileri vardır.Mesela çok güçlü ayakları yere sağlam basan biri olamıyorsunuz ben görüntü itibari ile çok güçlü ve kararlı görünürüm ve son söz hep bana bırakılır,oysaki öyle değilimdir en ufak bir olayda tökezler sonrasındada toparlanmam çok uzun zaman alır, çabuk sinirlenip agresifleşmemi buna bağlarım sabırsız ve çok duygusal bir yapım var hep telaşe içerisinde herşeyi biran önce tamamlama gayreti gösteririm.Fakat bilerek isteyerek kimseyi kırmam hiç tanımadığım bir insan bile olsa birinin üzüntüsünü duyunca onunla birlikte bende üzülüyorum,düşününsenize Apo denilen şahıstan ne kadar nefret etsemde biliyorum ki asılsa ve ben o görüntüleri görsem içim acıyacak ne tuhaf değilmi?Hep bir ikilem arasında yaşamak.....

Kendi sorunlarımı ikinci plana atıp insanların sorunlarını dinlemekten yoruldum artık sorunsuz rahat bir hayat istiyorum mümkünmü?Bir keresinde kuaförde bir kadın gelip yanıma oturdu ve bir sigara istedi verdim ve tebessum ettim dedi ki bana"Ne kadar pozitifsin biliyormusun benim ruh hastası raporum var ingilizce öğretmeniyim ama yarıya kafayı sıyırdım neden biliyormusun?hep başka insanların sorunlarını dinlemekten sen sen ol birisi sana bir problemini anlatırken geçiştir ve sakın dert etme yoksa benim gibi olursun"zaman geçip gittikçe aklıma hep o kadın gelir ne kadar haklıymış kendi problemlerimizin üzerine birde başkalarının dertlerini ekleyince taşınması çok zor oluyor sıkıntıların,ama ne yapayım bende yok öyle adam sendecilik huyum kurusun.

Bazen durup dururken doğup büyüdüğüm yaşadığım şehre yabancılaşıveririm alıp başımı gitmek isterim hiç bilmediğim tanımadığım yerlere,mutluluk uzakta bir yerlerdemidir acaba...

Allah babamı benden çok sevmiş olmalı ki yanına aldı biliyorum benide seviyor çünkü bende onu (Allah'ı) çok seviyorum yalnızlığı ruhumun derinliklerinde hissetiğim an bana varlığı ile güç veriyor beni gördüğünü koruduğunu ve duyduğunu biliyorum işte bu yüzden hep dualarımı kabul etmiştir,bir kez bile olsun açılan ellerimi boş çevirmedi.İnsanın hayatta ki en güçlü dostudur o sizi çıkarsız sever sadece gene bizler için iyi insan olmamızı ister ve karşılığında varlığının gücünü verir....