Anannemin Taraçası

Anannemin taraçasını yıkamak istiyorum. Tulumbadan çektiğim suyla. Sıcak betona dökülen soğuk suyun, ilkbahar yağmurlarına benzeyen rahiyasını doya doya içime çekmek istiyorum. Ayaklarımın suların içine gömüldüğünü görmek istiyorum, parmak uçlarımın da yumuşayarak pembeleşmesini. Zambaklara, sardunyalara ve akşam sefalarına su vermek istiyorum. Akşam sefası, çiçeklerini açmaya başladığında, güneş o günkü mesaisinin sonuna yaklaşmış demektir. Güneş çok dakiktir, milyonlarca yıldır hiç aksatmadan, hiç savsaklamadan, demotive olmadan kalkar gelir mesaisine. O dünyamızın yegane enerji kaynağıdır. İçimizi ısıtır, günümüzü aydınlatır, meyvelerimiz onunla olgunlaşır. Güneş, dünyayı sever. Güneş işini de sever, ama sanki diğer tüm gezegenler içinde bizimkine biraz daha iltimas tanımış gibidir. Yavaş yavaş gitmeye hazırlanır. Şimdi sırada ay ve yıldızların mesaisiyle başlayan gece vardır. Gece; çok seksi, transparan siyah elbise gibidir. Hem örter, hem açıkta bırakır. Baştan çıkarıcı ve kışkırtıcıdır. Aşk zamanı, sevişme zamanıdır. İhtirasların doruk noktasıdır. İşte, taraça yıkamanın zamanı, güneşin mesaisinin bitmeye yakın, gecenin mesaisinin başlamasına ise çok zaman kalan zamandır. Tulumbadan su çekilir. Sıcak günlerin serin oyuncağıdır tulumba. Her birinin sesi farklı farklıdır. Kimi şarkı söyler, kimi ağlar, kimi inler, kimi sevişir gibi ses çıkarır. Akan sular kovalara doldurulur. Çiçeklerin karnı acıkmıştır, hepsi bir güzel doyrulur. Taraça yıkanır. Kilimler serilir. Artık sahne ve dekor hazırdır. Oyuncular teker teker gelirler. Herkesin yeri ve sırası bellidir. Replikler de üç aşağı, beş yukarı bellidir. Hep beraber, komşuculuk oynanır. Çaylar demlenir, kısırlar yapılır, kekler çırpılır. Evlenecek kızların çeyizleri yetiştirilmeye çalışılır. Sohbetler, gülüşmeler espriler gırla gider. Eğlencesi bol, tasası az mutlu zamanlardır onlar. Ne yazık ki eskimişlerdir. Geri gelmeleri mümkün değildir.