İki gündür kar yağıyor bugün kar yağışı durdu ama feci bir soğuk var her yer buz,hiç beceremem buzda yürümeyi ve çok korkarım düşüp bir yerimi kırarım diye dün düştüm ama bir yerime birşey olmadı,çok estetik düştüm öyle tepeleme yere serilmeden dizlerimin üzerine yanımdan geçmekte olan bir bey yaklaşıp bişeyin yoktur inşallah dedi yok teşekkür ederim dedim ama ölücem gülmekten insan demekki kendi düşüncede gülebiliyormuş.

Ama ayaklarımı çok üşütüyor bu soğuk birde o kadar çok giyisi giyiyorum ki eve gidince üzerimdekileri çıkarınca hafifliyorum,herşeye rağmen kar çok güzel çocukluğumdan beri her kar yağışında heyecanlanırım sanki ömrümde ilk kez görüyormuşum gibi bir sevinç kaplar içimi,bizim karadenizi bilen bilir bir tarafta uçsuz bucaksız bir deniz diğer tarafta yemyeşil bir doğa var şimdi bu manzarayı düşünün her taraf bembeyaz ağaçlar karla kaplı kartpostal gibi görünüyor diğer tarafta deniz köpük,köpük görmenizi isterdim.

Fakat hava kararıp manzara karanlığa teslim olunca içimi tarifsiz bir hüzün kaplıyor sokakta insanlar varmıdır?Üşüyen çocuklar varmıdır?kuşlar ne yiyorlar,yuvalarını kar kapatmışmıdır?Her akşam bunları düşünüp üzülüyorum.Herhalde hiç birşey bana kar kadar çocukça hissetiremez,kar yağınca patlamış mısır yada kestane sanki daha bir güzel oluyor kar yağınca akşamları tv izlemek daha zevkli,çocukluğumdan bana miras kalan tekşey bu herhalde uzun kış gecelerinin güzelliği,hem mutluluğu hemde hüznü bir arada yaşıyorum bir yandan yoksul insanlara üzülürken diğer yandan kendi elimdekilere şükredebiliyorum.