AZİZ NESİNDEN

BENDE KAL

Bir tohum verdin

çiçeğini al

Bir çekirdek verdin

Ağacını al

Bir dal verdin

Ormanını al

Dünyamı verdim sana

Bende kal

67.YAŞ

Benim doğduğum gün

Günler uzamaya başlar

Öyle bir öleceğim ki

Geceler uzamaya başlayacak

Ve öyle bir öleceğim ki

Günlerle gecelerden başka

Hiçkimse öldüğümü anlamayacak

EN UZUN MARATON

Yüz metrede beni herkes geçer

Dörtyüz metrede pekçokları

Geçer çoğu sekizyüz metrede

Ama ben bırakmam yarışı

Beni bin metrede geçersin

Ben yine koşarım

Onbin metrede öndesin

Koşarım ben yine

Yirmi kilometrede geçersin

Hep koşmaktayım

Otuz kilometrede

Kırk kilometrede de geçersin

Ben koşuyorum hâlâ

Ama ellinci

Yada altmışıncı kilometrede

Soluğun tükenip bir yerde

Dayanamaz düşersin

Bak koşuyorum hâlâ

Çünkü ben bir yaşam maratoncusuyum

Bu yüzden yaşamın en yalnızıyım

Bu sonsuz yarışın sonunda

Beni geçemezsin

Ölümün en büyük ödül olduğunu bilemezsin

Yine ben olurum ilk göğüsleyen ölümü

İNSANLAR GİDER

insanlar gider şarkıları kalır

şarkılar var uzun

yüzyıllar dolanır

şarkılar var kısa

söylendiği yerde kalır

şarkılar var benim şarkılarım

söyletmezler içimde kalır.

ACININ DUVARI ASILINCA

Kendisi çatlamadan

Toprağı çatlatamaz tohum

Asmışım sinirini mutsuzluğun

Ayrımsayamıyorum bile öyle mutsuzum

Acısını artık duyamıyorum

Ki kendim öyle bir acı olmuşum

Nasıl görmezse göz kendini

Kendimi arıyor bulamıyorum.