yitirilmiş nevarsa

 

çirkin çiçeklerle dolu katil bahçelerinde dolaştım

 

dalgındım

 

bıçak sırtı yaşamalarım penceresizliğim

 

ve öksüz düşlerim vardı ceplerimde

 

uğultusuzluğu özlemiştim

 

hala bir ceylan ağlıyordu içimde

 

hiç yoktan vurulan

 

 

senin şehirlerin uyurken

 

benim gözlerimi bıçakladılar

 

kör bir balıkçıyım şimdi

 

denizlere sarılıyorum

 

hiç görmediğim vapurlara el sallıyorum

 

rüyalarımda yaşlanmıyor

 

kaybolan eylül gemilerimi

 

sonbahar sesiyle çağırsam gelir mi

 

ah vurulası yüreğim

 

süpüremedin kapından yalnızlığı

 

örselenmiş paslı yüreğim

 

 

 

ellerim yumuk orman karanlıkları omuzlarımda

 

ve ardından ağlayan ezgisiz türkülerdi gözlerim

 

senin gözlerinin pususuna saklanıp

 

senin kalan bu yıkıntılar arasında

 

bizi büyüten elleri aradım

 

öpülesi ellerini

 

 

 

susuşlara prangalı dil

 

kanlı düşler kuyusunda

 

ölüm çığlıkları atabilir

 

gözyaşı göllerinde durulanmalar vaktinden geliyorum

 

sonunu hep unuttuğum

 

dilsiz şarkılarım vardı ağlatan inleten

 

şimdi o şarkılar beni unuttu

 

 

 

yıkık kentler konuşmaz bilirim

 

cam kırıkları ve kırık dallar var

 

incinen yüreğimin yaralarında

 

ve bilir misin

 

 

 

 

 

 

güller hiç uyanmaz bu vadide

 

gözlerin düşer aklıma

 

an gelir şavkın vuru yüzüme

 

o zaman vakit ölüm olur dudağımda

 

kaçsam yakama yapışır gözlerin

 

 

 

yılları ve yolları

 

ödünç aldım

 

yastığımdaki çukura dolan kokulu geceden

 

düş düşkünü çocukluğumu çalmış namlı sevdalar

 

üstüne üstlük sensizim

 

yani gölgesiz dolaşıyorum

 

artık intiharlarda öldürmez beni

 

yüreğimde konaklayan hüzünler

 

senden gelir

 

 

 

al

 

dün gece seninle yoğurdum bu şiiri

 

ekmek buğusu mübarekliğinde

 

sıcacık

 

nasıl olsa sana çıkmayan yol yok

 

kaybolabilirim kuytularda

 

dalıp dalıp giderim başka diyarlara

 

bir gün dönmeyiveririm

 

ama sen

 

yinede biriktir gözyaşlarını

 

belki bir gün

 

tutuşturur seni bensizlik

 

belki bir gün

 

sende beni ağlarsın

 

hoyratım benim

 

 

şafaklara düşmüş alnına

 

kırlangıçlar uçmuş koynuna

 

bak

 

hala aynı şarkıda irkiliyoruz

 

bu aşkın adresi dursun sende

 

kelepçeli kuşlar

 

yuva kurmadan gözlerimize

 

belki geri döneriz

 

ve geri veririz birbirimize

 

 

yitirilmiş ne varsa

 

……