Üşüdükçe, uzuyor gece...

Sis çöküyor içime!..

Uzadıkça, üzüyor gece!..

Mevsimleer, dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan; kavruk sarı!..

Topraktan kök... Ve çeneden diş sökülür gibi koptu elin avucumdan; bir beyaz güvercin gibi oturuyorken parmaklarımın arasında!..

Böceklere terkedilmiş yuvalar gibi, şimdi boomboş avuçlarım...

Korkuyorum;

İçime bakmaktan!

.....

Sen olsaydın, ne koyardın yokluğunun adını?..

Üşüdükçe, uzuyor gece...

Üzüyor üşüdükçe ve içimi sis bastıkça, hatırlıyorum; sen ve ben "bir" olurduk... Bir "bütün"lüktü bu birlik, çokluktu; yokluk değil...

Az değildik bir iken; fazlaydık, ve yoğunduk... Çoğulduk, ve zengindik... Çoktuk bir ken!

Ya şimdi?..

Topluyorum,topluyorum,toplayıp duruyorum kendimi yalnızlığımla...

Ben, bir... Ve bir de yalnızlığım, asla "iki" etmiyor!..

Lokmamı kırsam bile paylaşmak için; avucumda kalıyor... Sözüm, dudağımda kalıyor ve gözüm; kucağında kapanıyor yine, yalnızlığımın!..

Toplanmaya çalışsam da olmuyor... Doksandokuz parçamın her biri bir köşede; boncuklarım saçılmış bir araya gelmiyor!..

Üşüyorum...

Üşüyor gece...

Üşüdükçe, uzuyor; uzadıkça üzüyor ve sis çöküyor içime!..

Mevsimler dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan; kavruk sarı, ve savruk sarı bir yel esiyor içimde!..

.....

Fırınlar tutuşmuyor çırasız, kaynamıyor tencereler ocaksız...

Ben, üşüyorum; şöminede kül gibi...

Bilerek, yokluğundan soğuk mevsim olmadığını!..

Adı var da her şeyin; ne deniyor olmadığın mevsime?..

Bilmiyorum...

Yokluğundan daha soğuk bir mevsimi tanımadım ki... Bilmiyorum sensizlikten daha soğuk bir mevsim...