Senden sonra.. artık.. hepsi... üvey, sevgili!

O nu tanımadan çok önce kendime kabul ettirmeye çabaladığım tek şey, yalnızca olasılığıydı ve neden olmasın konu başlıklı umuttu çabama tek tesellim. Adı neydi, neye benziyordu, ne zaman ve nasıl belirecekti yüreğimin ufkunda; en ufak bir fikrim yoktu ama eninde sonunda bir gün aynı anda aynı yerde olacağımızı ve bir elmanın iki yarısı masalı gereğince, hiçbir zorlama olmaksızın, doğal bir çekimle, birbirimizi birbirimizle tamamlayacağımızı biliyordum. Aramıyordum, pencerelerin önünde beklemiyordum ama hazırdım çoktan kapı daha çalınmadan açmaya… Hazırdım O na…

Sonra… Uyumaya çalışırken, bir masal olup giriverdi uykularıma… Uyadığımda başucumdu benim…

“Gözleri okyanus bakan, çok eski bir adam tanıdım. Ceplerinde taşıyordu beş yaş düşlerimi. Yüzü güneşli bir ilkyazdı, elleri yıldızlı bir Olympos gecesi… Nefesim gibi kokuyordu nefesi ve aynı yerden kanıyorduk yara aldığımızda… Yüreği endemik bir kır menekşesi, hercâi.. varlığı epidemik bir yaz nezlesi…” diye başladı masal