Bu kaçıncı gece

hasretinle yandığım

Kaçıncı gece

yıldızları yıkadığım göz yaşlarımla?

Mesafeler yırtıldı hıçkırıklarımla

Bosnalı kadınlar duydu feryadımı.

Sen, sen duymadın mı can?

Ne vardı bu kadar uzak yerlerde açacak?

Benden uzak o iklimlerin,

Benden uzak o şehrin,

Kahrolası o kalabalıkların

Benim kadar ihtiyacı mı vardı sana,

Benim kadar hasret çekti mi

Kahrolası o şehrin semaları,

Benim kadar yandı mı?

Ne vardı can?

Ne vardı uzak iklimlerde açacak?

Ne vardı

Kendimizi bu kadar kahredecek?

Kara trenler umut olmamalıydı,

uzayan yollarda kalmamalıydı bakışlar.

Dünya, bir tek nokta olmalıydı can...

Bir tek noktada doğmalıydık.

Dönüp dönüp sana varmalıydı yollar,

Ben, hep hasret türküleri söylememeliydim,

Sen, hep hasret şiirleri okumamalı.

Hasret diye bir söz olmamalıydı lügâtlarda

Geceler boyu hergün

göz yaşlarımla ıslanmamalıydı yıldızlar.

Gönlüm bu sevdaya dar gelir oldu

Boğuyor karanlıklar can...

Mesafeler kurşun oldu amansız,

Feryadıma şahit oldu yıldızlar

Can... Can...

Hasretin ağır bir yük omuzlarımda.

Ben çekmekten usandım,

sen usanmadın mı?

Bildim, bitmeyecek bu hasret!

Uzak iklimlerde açmış iki çiçeğiz.

Hangimiz gelsek diğerinin yanına,

Kuruyup, kaybolacağız.

Ben, kıraç topraklara döndüm can,

Ben, kurumuş dereler gibiyim.

Issız mağaralarda kaldı umudum.

Belli bu sevda kahredecek bizi,

Unut be can...

Unut bu sonu gelmez sevdamızı...

bırak yeni güneşler doğsun semalarında

bulutlar gizlemesin yıldızlarını

yeniden başlasın herşey

yeniden doğ bensiz şafaklarda.

Unut can,

unut senin için yazdığım sevda şiirlerini.

De ki; bir rüya idi bitti.

De ki; bir hayaldi,

solgun aynalarda yansıyan.

De ki; bir romandı,

sonu koskoca bir hiçle biten.

Unut beni can,

Unut vakit varken...

Bırak hasretin bana kalsın.

Varsın cehenneminde kavrulsun gönlüm.

Ben yine her gece

saçlarını koklayayım uzak yıldızlarda.

Gözlerimde takılı kalsın hayalin.

Sen unut can,

sen unut!

Kahredersem,

Milyon kere kahrolayım!

Mehmet Taş