Bir yolum vardı. Bilmem kaç sapak koydum üstüne? Her yol ayrımında bir rengini bırakıp yüreğimin, öyle adımladım yolumu. Yoruldum, yürürken. Yüreğim renk değiştirirken gün geceye döndü. Güneş benimle yürümüyordu. Payıma hep gece yolculukları düştü bu bahar. İlk zamanlar önümü görebilmek için iyice açtım gözlerimi. Sonra vazgeçtim. Gözümü kapatacak, dümdüz yürüyecektim. Sona yaklaştıkça, kaçmak için çoğalttığım sapaklara bakmadan, dümdüz... Yürüyecektim. Sadece yürüyecektim.

 

 

 

Hangimiz dönmüştü sırtını önce? O mu, ben mi? Aslında ne önemi var ki? Yine de bilmek istiyorum. Güneşim mi döndü bana sırtımı? Artık ısıtmıyor yüzümü.

 

 

 

Güneşim! Öte yanıma bu yolculuğum. Uzaklara, elimi uzattığımda dokunduğum yıldızlara bu yolculuk. Öte yanıma bu yolculuğum. Mayınlar döşenmiş dağlarımın, yaprak yaprak akan ırmaklarımın ötesine. Kurak bir iklime. Yeni bir şiir yazacağım. Dize dize yudumlayacağım dünümü, yarınımı. Yürüyeceğim. Susamışlığıma değil de umuduma yürüyeceğim. Yürüyeceğim. Yeşilime değil de göklerin, denizlerin mavisine... Yeşile değil de maviye bu yolculuğum.

 

 

 

Ah, bir de içimi kanatan şu terk edişlerim, terk edilişlerim olmasa. Şu boynu bükük çocuk yüreğimi salsam bir uçurtmanın ipiyle.

 

 

 

Uzun zaman oldu, susuyorum. Duyuyorum her şeyi, görüyorum. Rengi solmayan bir bakışlarım bir de dokunuşlarım kaldı. Güneşim! Soldurdun bahar rengi gülüşlerimi. Ya ben nereye gideyim şimdi? Ya ben kimin ellerine akıtayım gözyaşlarımı? Güneşim, ah...

 

 

 

Güneşimin kızılında yitirdim önceleri yalnızlığıma duyduğum öfkeyi. Artık kızmıyorum. Uzun ve geniş yaprakların içinde uyuyorum geceleri. Uyandığımda birkaç damla çiy gözlerimde. Hayır, ağlamıyorum(!).

 

 

 

Güneşim! Bir çocuğun gözlerine sakladım sevdamı. Vermez o kimseye. Ama ara sıra yumar gözlerini. İşte o zamanlar şurama bir gül saplanır. Sızlar yüreğim. Ama o daha küçük bir çocuk, ölmez, açar tekrar gözlerini. Görürüm onun iri gözlerinde yeniden, bir gölgenin yeşilini. Sadece bir gölge... Sen gittin ya güneşim, çocuğun gözlerindeki gölge silikleşti. Şimdi gözleri yeşil yeşil gülüyor yalnızca. Ama nasıl gülmek? Yetim bir çocuk o. Gözlerindeki hüzün ondan.

 

 

 

Güneşim! Öte yanıma bu yolculuğum. Yeşile değil de maviye...