İşte ayrılık saati geldi....

İşte ayrılık saati geldi.Bir akşam üzeri gittin bir daha gelmemek üzere...Ellerimi aldın,dudaklarına götürdün;hala sızlıyor gözyaşlarının değdiği yerler.Oysa hiç istemiyordum gitmeni,hep benimle kalacağına öylesine inanmıştım ki ! Geçici ayrılıklarına ne kadar uzun olsa katlanıyordum.Çünkü;yine sana kavuşmak ümidi vardı içimde.Şimdi bomboşum,herşey anlamını yitirdi gözlerimde.Biliyorum,artık hiç gelmeyeceksin.Seni beklediğim öğle sonları bir gece yarısının zifir karanlığına gömülecek.Koridorlar boşuna bekleyecek ayak sesini.Daha düne kadar "yaşamak"diyordum,"senin için yaşamak..."Nasıl, nasıl inanıyordum sana bilemezsin.Beni yaşama gücünün en yüksek noktasına çıkarmıştın.Yalansız bir sevgiydi verdiğin.Öyle güzeldi ki! Beni durmadan sevmeni istiyordum.Belki yine seveceksin,daha çok seveceksin.Fakat ben çıkardığın noktanın çok uzağındayım şimdi.Boşluğa birakılmış bir cisim gibi sıfıra doğru yaklaşıyorum.Yere çarpıp parçalandığım anda;anlayscaksın verdiğin acının dayanılmazlığını.Araladığın varlıkla yokluk arasındaki o perdeden muhteşem bir sonu seyredeceksin.Yaşamasız ve ölümsüz bir son olacak bu!

Gitme diyemedim sana,demeyeceğim de...Beni sevmek hakkını tanıdığım ilk kadına "gitme"diyemem,anlıyormusun ?Çünkü kalacağına inanıyordum,dedim ya sana inanıyordum.Ayrılığı

gerektiren sebeplerin tartışması yapılmaz bence.Sevmek istemektir.İstemekse kalmaktır bir bakıma.Sevsen isterdin beni,istesen kalırdın, hiç gitmezdin.Her çaresizliğe karşı durabilirdim seninle,herşeye meydan okuyabilirdim.Sevgin gücümdü,sevgimin acın olduğu kadar.Seninle paylaşmak vardı kıyasıya ve sevişmek vardı doludizgin.Hepsi bir anda yok oldu görüyor musun.Kestiğin yerden kan akmayacak mı sandın yoksa ?Beni yapayalnız koyup gittiğin yer bir kan denizi şimdi.

"Senden" diyordum."Seninle" diyordum."Senin için"diyordum.Şimdi sensizim.Seninle olmamın haksızlığını öğrettin bana.Artık senin için yazamam bile.

Bana kendi idam hükmümü imzalattığın kalemi kırıyorum.....

Ümit Yaşar OĞUZCAN