ne kadar varsam o kadar kimseyim kendime...

KİMSEzamanı yıllarla tartanlaryanılırlarhiçbir şey tartılmaz başka bir şeylehatta çoğu zaman kendiyle bileyaşanır, içini tohuma bırakırgeçer gidergeçmez sandıkların bilehiçbir geçen tartılmaz kalanlaneyin kaldığını çoğu kez kendi de bilmezken insankimse kimse kimsesahi kimseya da hiç kimsesöylediklerimden çoksustuklarımseçtiklerimden çokreddedilmek içinne kadar varsamo kadar kimseyim kendimegüç kötü bir şeykaderken dekaldıramazken degüç kötü bir şeygüçlüyken degüçsüzken dekaldığın yerden devam etmenin karanlığıbenzemiyor hiçbir çaresizliğekimin kaldığı yer var ki dünyadakaldım sandığın yerbizden geçendir çoğunluklaiçimizi parçalaya çoğaltahâlâ gittiğim sona aceleci adımlarlabütün iş birinin dediği gibi,yavaşça acele etmek aslındaölene kadar yavaşla işteölene kadar yavaşlane başkalaştırırsan o kadarsınbaşkalarının imtihanlarından büyük gelecekler ummaçaresizlik bile bizden bir başkası yapmaya yetmezbize biçilmiş döngüye katlanırız yalnızcabir bakıma hiçbir yerdeyizbir bakıma yalnızca buradayızvar oluşumuzun ağırlığı altında ezilirken yapayalnızait olduğunu sandığın bütün grupların içinde yapayalnızreddin imkânları sayım kayıpları yoklama kaçaklarısanma ki hayat bizi bekler başka kıyılardaoysa biz buradayızhalsiz, kanıtsızyılların neyi tarttığını bile bilmedenkendi gücümüzün altında azala azalakollarımız kadar kulaç kalplerimiz kadar sahilhiçbir adanın almadığı yalnızlarız,tamamlanmamış haritasındadefine ve varlıkgeleceğin tarihe dağıttığı kayıplarbir gün birbirini bulmanın umuduylagölgemizle barışmanın uzun yolculuğu: büyümekkendiyle tanışmayı erteler insan çoğu zamanhayat yanlışlarla kısalırbaşka biri olarak girdiğimiz bir kapıdanbir diğeri olarak çıkarızgündeliğe katlanmak için başkalarını kandırırken kendimizi yanıltırıziçimizi denerken yüzeriz farklı yüzlerle kendi içimizde bilebu yüzden aşk yalnızca bir fikirdirbu sefer gerçekleştirdiğini sandığın bir fikirhep öyle oldu bendehep saklı kaldı içimdeki anahtarve hep aynı kilitte kırıldıfikirler de zamanla değişirkırıldıkları yerdekırıldıkları yer her şeyi değiştirirzamanla bir şey söylemez artık kırılmak bilesonra başka bir başlangıcın kapısındaaynı korkularla kalakalırızdaha önce de söylemiştim:kimse yoktur kimsenin kimsesizliğineher şiirin gizi başka bir şiirleaçıklar kendinidemiştim ya, hep öyle oldu bendeböyle katlandım kimsesizliğeo birini ararken bile biliyordumhiç kimse hiç kimse hiç kimseMurathan Mungan