GÜL BAHÇESİNDEKİ SEVGİLİYE AĞIT

Gül Bahçesindeki Sevgiliye Ağıt

Sen ki, mağrur çehrenle, asi bahar gülüsün.

Önünde secde eden, bülbüle gülen gülsün.

Bense sarp kayalarda, yorgun yıldız çiçeği.

Tek bir sözüne vurgun, kanlı sevda çiçeği.

Sen gül bahçelerinde, ağıtlardan uzaksın.

Beyaz gönül kuşumu, yaralayan tuzaksın.

Gökkuşaklı hayaller, uykunu süsledikce,

Gecelerin tenine, aşkla seni işledim.

Göklerinde yıldızlar, şiirler söyledikce,

Çürüttüğün baharın, hazarını izledim.

Yalnızlığın küf kokan, yitik mahzenlerinde,

Ciğerin kanamadı, has aşkın közlerinde.

Sen sevda acısını, yaşamadın bilmezsin.

Bıçak sırtı kederi gaye, bal eylemezsin.

Gemilerin poyrazda, yönünü şaşırmadı.

Limansız öksüz gibi, hiç çaresiz kalmadı.

Ateşi üzerine, derman diye örtmedin.

Sevdanın korlarını, şifa diye öpmedin.

Hüzün çıkmazlarından boşluklara düşerken,

Tutunacak ellere, boş yere uzanmadın.

Aşkın uçurumunda yârdan imdat beklerken,

Bin parçaya bölünüp, toprağa dağılmadın.

Ruhumun yamacında, yeşil ovalar vardı.

Güneşle sarmaş dolaş, gözlerine uzardı.

Koşardı ceylanlarım, sen kalbime baktıkca.

Coşardı nehirlerim, sen gönlüme aktıkca.

Ay parçası yüzünde, mehtap şarkı söylerdi.

Saçlarında yakamoz, parlar eşlik ederdi.

Senin bir bakışınla, kainat aydınlanır,

Yüreğimin çölünde, kumlar çiçek olurdu.

Gonca gamzelerinde, tüm tabiat canlanır,

Filizlenen duygular, aşka buse olurdu.

Sen sevdamın özüne, inemedin maralım.

Deryanı bulandırdın, yüzemedin karalım.

Sen aşkı bir mevsimlik, gönül oyunu sandın.

Ağustos güllerinin, mis kokusuna kandın.

Hazan rüzgarı esip, güz gülüne dönünce,

Aşkımı öğrenirsin, pişmanlık görününce.

Nigar Yıldız