Yaşam bir ıstaka,

gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.

Sesinde çığlıklar boğulur ama,

bağıramazsın…

Sonra vakt erişir, toprak gülümser sana;

upuzun bir ömrün ortasında

ne hayata ne ölüme

yakışamazsın…

Yazdırmalısın mezar taşına:

Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın,

aslında hiç olmadım ben bu oyunda

ömrüm beni yok saysın…

bu gün çokmu duygusalım ne

bugünlerde böle içimdeki çocuk yine harekete geçti sanki, nebiliim hani olurya hoplayıp zıplamak ister insan, zillere basıp kaçmak ister, salıncakta sallanmak isterya hani, işte böyle şeyler yapmak istiyo canım...geçmişimi özlüyorum durduk yere,mesela yunanistanı özlüyorum hiç gitmemiş olsamda dedemin mezarını görmek istiyorum orda, eğer bir mezardaysa vücudu

denize gitmek istiyorum mesela, giyisilerimle atlamak suyun içine, ama boğulmamak mümkünse

nebiliyimya garibim işte,doyumsuz böle bi deişik....yazasım yok, çoğalasım eksilesim yok....

peki neyim var

bana herşeyi ununtturan minicik dünya tatlısı bi yeğenim var, başkada bişiyim yok olmasada olur zaten peeeh