Bir zamanlar bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış.

Mutluluk, Üzüntü, Bilgi, Aşk ve tüm diğerleri.

Bir gün adanın batmakta olduğu duygulara haber verilmiş.

Bunun üzerine hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.

Adada en son kalan Aşk olmuş.

Çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş.

Ada neredeyse battığı zaman, Aşk yardım istemeye karar vermiş.

Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde gelmekteymiş.

Aşk:

"Zenginlik, beni de yanına alır mısın?" diye sormuş.

"Hayır alamam" demiş Zenginlik,

"Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok."

Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardım istemiş.

""Kibir, lütfen bana yardım et."

"Sana yardım edemem Aşk.

Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin"

diye cevap vermiş Kibir.

Üzüntü yakınlardaymış ve Aşk ondan da yardım istemiş:

"Üzüntü izin ver seninle geleyim."

"Of Aşk !.. O kadar üzgünüm ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var."

Mutluluk da yanından geçmiş.

Ama o kadar mutluymuş ki Aşk'ın çağrısını duymamış bile.

Birden arkalardan bir ses:

"Gel Aşk. Seni yanıma alacağım..."

Bu, Aşk’tan daha yaşlıca birisiymiş.

Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendisini,

onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.

Yeni bir kara parçasına vardıklarında,

kendisine yardım eden yoluna devam etmiş.

Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi'ye sormuş:

"Bana yardım eden kimdi?"

"O, Zaman'dı" diye cevap vermiş Bilgi.

"Zaman mı? Neden bana yardım etti ki?" diye sormuş, Aşk.

Bilgi gülümsemiş:

"Çünkü Aşk'ın ne kadar büyük olduğunu sadece zaman anlayabilir..."