Bir Hüzün Mevsiminden Çıkarken Kalbim...

Ayrılıkların puslu aynasındadır

bekleyişlerin solgun yüzü

Bekleyişler ki demlenişidir sabrın

damıtır sessizliği ve üzüncü

damıtır gurbetin kavruk memesinden

ve emzirir

hasretin yanık yüzlü çoçuğunu

Sen ey sabrın ve üzüncün dervişi

başını zamanın göğsüne koy

ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini

Yalnızlıklar ki suskun bir akşam üstüdür

usulca örtülecektir gecenin sessiz tülünü

ve düşecektir ince bir rüzgarla

hüznün harmaniyesi

Ey yenilgilerin bezgin kuşu

suskunun sarı sıcağındasın bunca zaman

bataklıklardan sızan sinsi ve pis

bir kokudur içinde tortulaşan kuşku

Ve bulutsu bir ağırlığın yüküdür

gittikçe ağırlaşan

gittikçe yüreğini zonklatan

Sen ki şafağın göğü müsün

imbikle göğsünde göğün sütünü

ve emzir sönmekte olan yıldızları

sonra başını solgun bir demet gibi hasretin kuru dallarına koy

dinle köpüklü kıyıların çağlayanını

imbatın serin elidir yüzünü okşayan

Güneşi kopar dalından ellerine al

ve durmadan canını yakan sözü

bitir şiirin kalbine

akıt artık umudun billur ırmağını

kavruk çölüne yüzümün

ve bir sevda gibi yanaş

hayatın kıyılarına

Yoksa ey kalbim

tel bile olamazsın şiirin sazına

Ahmet Telli