Sen yokken çok değiştim sorma. Bir kaç günde değişir mi insan deme? Değiştim...

Çekildim kabuğuma, kapattım dışarıya açılan bütün pencerelerimi. Ne insan görmek istiyor canım, ne de insana dair bir şey duymak istiyorum.

Yarından umudum yok bugün.

Sen varken hatırlamadığım ve hatta unuttuğumu sandığım incinmişliğim, sen yokken yakaladı yine en zayıf yerimden beni.

Hangi kuyuların diplerinde olduğumu bilemezsin.

 

Oysa bende herkes gibi bir şeyler istedim hayattan ve herkes kadar. Alıp da yüreğimi bir sahil kasabasında soğumaya mı bıraksam? Çünkü sabahtan akşama ne getireceği belli değil hiç bu şehrin. Geceden sabaha ya da. Bilirsin gecelerim uzundur benim.

Kendimden umudum yok bugün.

Ben kendimi kaybetmekten hiç korkmuyorken, sen beni kaybetmekten korkuyorsun ya, işte bu da senin hezimetin...

Ne düşüncelerimi toparlayabiliyorum dağıldıkları yerden ne de hayallerimi... Gözümde büyüyor artık başarmak istediklerim. Elbette umut etmek bitmiyor ama eskisi kadar hevesli değilim.

Bir kara bulut gibi çöküyor üstümüze unutmak istediklerim. Ve yokluğunda yakalanıyorum kapatılmamış hesaplarına yüreğimin...

 

Oysa bende herkes gibi birşeyler istemiştim... Ve herkes kadar. Ya da bilmiyorum belki de sıradan hayallerin insanı mı değilim? Sıradan olmayan ne hayalim olabilir ki?

Sen gittin, ben değiştim... Bu seninle ilgili değil. Başkalarıyla da. Bu benimle ilgili. İnsan kendinin efendisidir oysa. Ama ben bugün kendi kelimelerimin efendisi bile değilim!

Kendime sözüm geçmiyor ve kendimi unutmak istiyorum repliklerinde yine, birlikte seyrettiğimiz filmlerin.

Sana bir sürü film biriktirdim...

Ama ben aynı adam değilim. Başedilir gibi değil içime çekilmişliğim...

Düşünmemek istiyorum kendimi. Düşünmek, ilacı olmayan bir hastalık gibi. Her yere bulaşıyor. Herkese bulaşıyor...

Gölgelerimle kavga ediyorum. Kendi gölgelerime meydan okuyorum. Oysa onlar adı üstünde gölgelerim...

“Hadi bir an önce dön” diyemiyorum... Düşünsene bi; sana ne vaad edebilirim? Belki geçer, belki geçmez bu halim...

 

Oysa bir tek sen varsın yanında kendimi güvende hissettiğim. O yüzden barışık duruyorum sen varken herkesle ve herşeyle ve bu yüzden mi yokluğunda yeniden savaş ilan ettim? Ama baktım ki zırhlarım delik, keskin bir silah gibi değil artık sinirlerim. Belki de ben artık bu savaşın adamı değilim!

Hayatın bana bıraktığı tortularım var. Kendimi bir daha eskisi gibi hissedememekten korkuyorum anlasana.

Zor bir savaşın savaşçısı gibisin. Söylesene sana ne vaad edebilirim? Ben kendimin bile yanında duramıyorken, senin yanında nasıl durabilirim?

Düştüm, düşeceğim... Tutunmaya çalıştıkça kırılıyor cesaretim ve aşağıya her baktığımda, seni kendi uçurumumdan korumak istiyor hislerim...

Sen gittin ben değiştim.